Ik ben jullie grootste fan ❤

Jullie zijn mijn alles❤Ik ben jullie grootste fan

Als ik naar jullie kijk, zie ik de littekens van jullie hart in jullie ogen staan. Ik zie hoe dat jullie proberen te overleven maar worstelen met alles, omdat jullie er helemaal niets van begrijpen.

Jullie grote mond en de huilbuien, jullie verzet en jullie stiltes, alle onverklaarbare nachtmerries en jullie urenlange afwezigheid en uren lang wakker liggen in bed; in alles zit jullie strijd. Een strijd die ik machteloos aanzien moet en ik helaas als geen ander begrijp….

Ik voel me schuldig en verantwoordelijk voor jullie verdriet, voor jullie littekens. Want juist als jullie moeder had ik jullie daarvoor moeten behoeden. Maar ookal zal ik jullie altijd met mijn leven beschermen, in dit geval had zelfs ík geen schadeloze oplossing. Ze waren nu eenmaal niet te vermijden, het kon niet anders dan dat er tussen 2 kwaden een optie was: littekens of een eindeloze etterende wond die maar zou door blijven gaan, dag in dag uit.

Mijn kleintjes worden ineens heel erg groot, veel sneller dan mij lief is. Op wonderlijke wijze staan jullie beide, stuk voor stuk, je mannetje in deze innerlijke gevechten. En alhoewel ik steeds vaker de prachtige lachmomenten weer boven hoor komen en gelukkig ook zie, toch blijft het de meeste dagen nog wel even stoeien. Ik besef me dat deze littekens echt never-nooit meer zullen verdwijnen en voor altijd gekerfd zijn in jullie mooie hartjes.

Het doet me ondraaglijk veel pijn jullie zo te zien, en liever nog dan iedereen zou ik de pijn zo graag weghalen of het gevecht overnemen. Alleen weet ik echt totaal niet hoe. Want wanneer jullie me vragend aankijken omdat jullie er weer eens niets van snappen, dan heb ik het juiste antwoord niet eens.

Zou ik voor mezelf opkomen dan val ik een ander deel van jullie af. Een deel van jullie genen waar je minstens net zoveel van houdt. Maar als ik het voor die andere genen-helft opneem dan doe ik daarmee mezelf tekort. En zo heb ik eigenlijk nooit echt een passend antwoord voor jullie en is stilte het enige wat ik op dat moment te bieden heb….

Als ik opzij kijk en ik zie jullie worstelen met jullie verdriet of boze bui... grijp dan de arm die ik om je heen leg, en kruip dan lekker tegen mij aan. Knuffel zo hard met me als je kan en laat de warmte toe die ik jullie kan en wil geven.

Bij iedere nachtmerrie kruip je gewoon steeds weer veilig bij mij in bed want ik zal jullie beschermen tegen boze of verdrietige nachtelijke onrust.

Als jullie willen schreeuwen hoor ik jullie aan, en als jullie willen huilen, huil lekker want dan kus ik als jullie mama de tranen van jullie wangen.

Zelfs nog als je 25 bent...

Ik besef dat jullie littekens nooit weg zullen gaan en het enige dat ik kan bieden is een troostend zalfje: ‘liefde’ genaamd.

Want ‘LIEFDE’ is de enige en vooral heel veel voor jullie heb.

Maar wel in overvloed voor jullie, uit een onuitputtelijke bron.

In de hoop dat jullie het ooit zullen begrijpen dat jullie littekens in mijn hart gekerfd staan.

Mijn kindjes, mijn alles, mijn wereld ❤