'Ik ben blij als hij zometeen naar school gaat'

'Ik ben blij als hij zometeen naar school gaat'

Ik dacht altijd dat ik deze zin niet zou uitspreken, omdat Noah lief kan spelen en zo lief voor zijn moeder is.

Maar toch spreek ik deze zin vaak uit, of denk ik er vaak aan. Simpelweg omdat hij nu toch echt wel toe is om naar school te gaan.

Bijdehandse opmerkingen, continue de welbekende 'waarom' vragen. Zelfs als ik vraag of hij iets wil doen, zelfs dan krijg ik de vraag 'waarom dan?' en hij heeft heel erg zijn eigen wil. En tuurlijk hoort dit allemaal bij de ontwikkeling, en is dat juist alleen maar goed. Maar het maakt ook duidelijk dat mijn kleine Noah echt al een peuter aan het worden is. 

Hij is nu 3,5 jaar en hij is heerlijk zichzelf.

Vaak krijg ik opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd als: 'MAMA! Niet praten!' of 'MAMA, jij moet niet lachen'. Ik moet dan lachen omdat hij soms zo grappig kan zijn, maar dat wordt niet met dank afgenomen.Of opmerkingen als 'ik ben toch geen knijpfruitje' als ik hem heel hard knuffel, dan kan ik mijn lach niet in houden.

Of hij zingt zachtjes mee met een reclame of een titelsong van een programma van NickJr. dan moet ik ook stiekem lachen.

Ik hou zielsveel van hem, echt waar. Maar soms kan ik hem wel achter het behang plakken. Of wordt ik heel erg moe van hem. 

Noah was vanaf het begin al, een mama-plakker. Alleen maar op mama willen liggen, en het liefst op mama's borst in slaap vallen. Hij zal vast al baby gedacht hebben: 'waarom zou ik in een koud bed gaan liggen als ik heerlijk tegen mijn mama aan kan liggen?'De eerste weken waren voor mij heel zwaar, ik was heel erg moe en ik kon eigenlijk niets voor mezelf doen. Achteraf gezien had ik veel meer van die periode moeten genieten en alles maar gewoon de boel de boel moeten laten. Die pan kan morgen ook afgewassen worden, of die was kan morgen ook opgeruimd worden, of de vloer kan morgen ook gezogen worden.

Nu weet ik wat die peuter-pubertijd inhoud. Ik kon vroeger als echte puber ook zo tegen mijn moeder doen (ik was dan wel meer een vader-kindje) maar alsnog kon ik heel lelijk tegen mijn moeder doen.

Gelukkig wil hij vaak nog wel knuffelen met mij en bij mij in bed liggen als ik net wakker wordt. Die periode zal zometeen ook wel weer wat minder worden.

Zo heeft elke periode wel wat: als ze baby zijn dan plakken ze aan je vast. Als ze gaan lopen, dan willen ze dingen ontdekken, en als ze ouder worden dan moet je je mond houden. Hihi. 

Maar ondanks alles hou ik ontzettend veel van hem!

Hij maakte mij mama, en toen ik hem op mijn buik had liggen net nadat hij geboren was, kon ik niet geloven dat ik nu opeens een kind had waar ik voor moest zorgen. En ik wist niet dat ik zoveel van hem kon houden, mijn hart klapte bijna uit elkaar van liefde voor hem. Ik wist gewoon niet dat je zoveel liefde kon hebben voor je eigen kind.