Ik ben bezorgd

Ise kan ik omschrijven als een heel sociaal, gezellig, ondernemend en vrolijk persoontje. Maar de laatste tijd... En dan heb ik het toch al wel over een paar maandjes denk ik.... Vind ik haar zo stil. Rustig. Hangerig. En soms moeilijk te vermaken.

Eerst dacht ik dat het misschien zou kunnen komen doordat ze net naar school ging. Maar na een aantal weken zei de juffrouw dat het misschien wel goed was om bloed te prikken. Ze vond Ise namelijk wel heel erg moe. We hebben haar wel eens een dagje thuis gehouden of eerder opgehaald van school. Maar het bleef met ups en downs hetzelfde. 

Slapen gaat ook niet altijd even goed. Soms heeft ze er goede nachten tussen zitten. Ze is vaak vroeg wakker. Meestal was dit toch wel rond 06.00 uur. Soms werd ze wakker door haar broertje en kon dit zomaar nog vroeger zijn. Ik kon me indenken dat gebroken nachten door welke reden dan ook en het vroege opstaan en zo je dag beginnen met alle prikkels op school er in konden hakken. 

We stopten met dansles. We hoopten dat de prikkels dan wat minder zouden worden. Het was wel jammer te stoppen want ze vond het wel erg leuk en nu nog steeds krijg ik regelmatig een optreden van haar te zien. 

Toen ze eenmaal in groep 1 kon starten en de dagen op school nog langer werden werd de vermoeidheid steeds merkbaarder. De nachten slechter en een minder opgewekt meisje, dus ook ons lontje werd korter. 

We probeerden af en toe weer een slaapje in de middag in te lassen en we deden het rustig aan in de weekenden. In de avond moest ik eerder stoppen met het voorlezen en zei ze... Mama ik kan mijn ogen niet meer open houden. 

We worden nu regelmatig door de juf gebeld om Ise van school te halen. Ze is al een paar keer inmiddels in de klas in slaap gevallen. Als ik haar ophaal uit school zie je de kindjes naar hun ouders rennen... Maar ise sloft naar je toe en lijkt het zelf niet meer goed te weten. Het is gewoon sneu om te zien. 

We zijn naar de huisarts geweest. Het viel op dat ze regelmatig last had van jeuk. Ik dacht aan exceem. Vooral tussen de knieholtes en arm holtes had ze vreselijke jeuk. Ze kreeg twee zalfjes mee. Hopelijk zal dit helpen. Misschien werd ze de nachten wel wakker van de jeuk. 

Zelfs hebben we haar wel eens een paracetamol gegeven alvorens het slapen omdat ze wel eens krijsend wakker werd van stekende pijn in haar been. Ik gooide het op groeipijn. Ik kan me dit zelfs nog herinneren van vroeger. Vreselijk. Kon me dus goed indenken dat dit haar wakker kon maken. 

Nou goed... Van alles inmiddels geprobeerd en regelmatig samen geslapen. Maar kende ise toch niet zoals ze was. Het viel gewoon op. 

We hebben inmiddels bloed geprikt met Ise in het ziekenhuis. De uitslagen waren perfect. Ze is op heel veel dingen getest. Alles was goed. Vreemd toch wel. 

Ze kreeg van de week ineens koorts. Een nare hoest kwam erbij. Had ze vast van mij overgenomen. Het schijnt weer te heersen. Misschien gewoon wat onder de leden. Wat maar niet doorzet? 

Het blijft allemaal zo vaag dat ik me juist zorgen maak om haar. Waar is mijn vrolijke meisje nou. Ik stel Ise soms vragen. .. Om zo er misschien achter te komen of er iets anders speelt. Of ze het ergens niet naar haar zin heeft bijvoorbeeld.

We hebben weer een afspraak gemaakt bij de huisarts. Ze was bleek. Ze hebben wat algemene onderzoekjes gedaan. Niets... 

De huisarts vond het ook opmerkelijk en heeft ons voor de zekerheid maar doorverwezen naar de kinderarts. Hier gaan we 24 oktober naar toe. 

We hebben ook zitten denken aan koemelkintollerantie of iets in de allergie richting. Ze klaagt namelijk ook al die tijd over buikpijn. Maar goed. Als er iets dwars zit is het al gauw buikpijn dus je geeft gauw de schuld aan dat ene snoepje dat ze gehad heeft of dat stuk fruit of groente dat ze niet heeft opgegeten. 

Nu ligt ze op bed nadat ze zei... Mijn energie is op. 

We zullen het zien... 

?