Identiteit, Hoe het begon..

Hoera, zwanger! En na de echo blijkt alles is goed.. Met een opgelucht maar ook dubbel gevoel rijd ik naar huis, het was pas de 12 weken echo, als het dan maar goed blijft gaan.. 

De zwangerschap gaat vanzelf, controles zijn goed, en de 20 weken echo staat gepland. De echo is spannend, mijn eerste zoontje had maar één nier achteraf is er niets aan te merken maar toen was het even spannend, dus ze kijken extra goed. Nou mevrouw het is een gezonde knul, alles op en aan. 

Met de echo's in mijn hand verlaat ik het ziekenhuis, weer een jongen ik ben bkij! Al had het me niet uitgemaakt wat het geslacht was, het cliché is waar als het maar gezond is en dat weet je meer dan ooit wanneer het een keer niet van een lije dakje mag gaan. 

Ik laat het direct aan iedereen weten, we krijgen een jongen! Dat dachten we nu 7 jaar later weten we wel beter!! 

Al snel merk ik he, dit is een heel andere jongetje dan zijn broer! Hij wil niet graag in de box, veel in de draagdoek, word rustig van schommelen en inbakeren, terwijl zijn broer dat juist niet fijn vond.. Dat ik Boyd niet goed in de box kan leggen is toch niet zo praktisch zeker niet met nog een dreumes die rond stapt in huis, ik snap er niks van!! Tot het moment ik bij een vriendin kom, en daar Boyd toen inmiddels een maand of 6 denk ik toch even weg moet leggen om te gaan plassen.. 

Ik leg hem weg, hij kijkt zijn ogen uit, hij huilt niet, ligt op zijn gemak, grijpt naar de glitters, pracht en praal in de box. Ik maak nog een grap, kan ik mijn boxmobiel niet ruilen met die knal roze van jou ik denk dat dat het is.. 

En daar begon het al....... Als ik toen wist wat ik nu wist had ik niets anders gedaan. Maar misschien had ik hem wel beter kunnen begeleiden....