'Hun eigen moeder wil ze niet hebben...'

Mijn huishouden is de laatste maanden hard uitgebreid. Ik heb inmiddels 5 kinderen. Soms zelfs wel 6 of 7. Ze zijn biologisch niet van mij, maar ze wonen hier soms wel. Eigenlijk altijd. Want 'hun eigen moeder wil ze niet hebben,' vertelde Lotte me. Ik heb helaas ook weinig tijd om ze allemaal aandacht te geven, maar goed, als je eigen moeder je niet meer wil, dan ben je vast wel wat gewend. Ik heb niet veel last van ze hoor. Ik zie ze eigenlijk nooit. Alleen maken ze soms wel veel rommel. Mijn eigen kinderen maken meestal geen rommel, maar die zijn wel bereid om andermans rommel op te ruimen. Nou ja, meestal ruimt Lotte het op. Zij is ook de enige die al die kinderen ziet. Ik heb geen idee waar ze opeens allemaal vandaan kwamen trouwens. Eerst hadden we alleen Lesa. (Ik heb voor de zekerheid gevraagd of het Resa of Lesa was, maar het was echt Lesa!) Later kwam Kima erbij en die nam wat vriendjes mee. Timauw, Setal en Lefauw (Ja, sorry. Ook niet mijn smaak, die namen, maar ja... ze zijn niet van mij.) Lesa vond het hier hartstikke gezellig en Lotte besloot dat hij (of zij, geen idee hoe dan, maar dat verschilt dus per dag)  hier bleef wonen. Nou oké, ik ben de beroerdste niet. Ik zag hem toch nooit. Maar ondertussen zat hij wel bij ons aan tafel. En hij hield Lotte lekker bezig met vanalles, behalve eten. 'Lotte, je moet nu gaan eten hoor. Het is bijna tijd voor school.' 'Ja, maar Lesa pakt elke keer mijn brood af! Blijf af Lesa, niet aankomen!' Ik werd een beetje kriegelig, want het brood ging helemaal nergens heen. Ook niet in haar mond. 'Happen nu Lot, er is geen Lesa hier.' 2 donkere ogen kijken me boos aan. 'Écht wel! Daar op de tafel!' 

Welverdraaid! Kijk, ik vind het prima dat je hier woont, als je moeder je niet meer wil hebben. Maar er gaat hier niemand op de tafel zitten tijdens het eten. Lesa negeren hielp niet, hij bleef zitten en Lotte at nog steeds niet. Toen heb ik Lesa even de waarheid gezegd. Dat hij terug moest naar z'n moeder als hij op tafel ging zitten. En dat hij Lottes brood niet meer af mag pakken. Dit is mijn huis en we hebben hier regels. 'Zo, en nu eten, Lotte.' 'Ja even wachten. Zal je het niet meer doen Lesa? Nee Lotte. Goed zo. Dat is lief van je.' En hup, daar ging eindelijk de eerste hap.

Was ik net zo blij dat het over was, heeft die Lesa blijkbaar tegen z'n vriendje verteld dat ik zo goedgelovig ben. Want sindsdien domineren Lesa én Kima hier de boel. Ze maken rommel, lopen met zand aan hun schoenen door het huis heen, gaan tijdens het eten onder de kinderstoel zitten en vragen dan of Lotte stukjes brood op de grond wil gooien omdat ze zo'n honger hebben, ze pakken speelgoed af, ze gooien bekers drinken om... Ik begin een de moeder van Lesa en Kima wel een beetje te begrijpen. Ik ben in staat ze uit huis te gooien. Maar da's lastig hè. Want ik zie ze niet.

Vanavond hoorde ik, zoals elke avond, nog Lottes stemmetje. Ligt ze nu weer tegen Lesa en Kima te praten? 'Mam, ik wil even iets vragen...' Ik besluit er even heen te lopen. 'Wat is er?' 'Mam, er was een meisje gevallen met de fiets en toen moest ze huilen en ze huilde omdat ze in haar broek geplast had en ze had ook zere handen van het vallen en ze deed heel hard schreeuwen en de juf zei dat ze zachtjes moest doen en ik vond het een beetje zielig en we zagen ook nog trekkers bij school en die zagen we twee keer en we...' 'Ja, ho even. Het is al bijna grote-mensen-bedtijd, morgen mag je weer verder praten.' 'Ja, maar dat meisje was gevallen en...' Zucht. 'Wie was dat meisje dan?' 'Tima.' 'Bedoel je Nina? Uit jouw klas?' 'Nee. Tima. Dat is een zusje van Kima...'