Hoe Zwembadwater bijna haar leven kostte

Deze vakantie had een succes moeten worden. Na de ellende van april was ik hier zo aan toe. Nog 1x samen met mijn ouders en broer op vakantie. Mijn ouders gaan graag in het voorseizoen op vakantie. Dan is het nog rustig en het scheelt zo veel geld. Elynn is dit jaar vier jaar geworden dus vanaf volgend jaar zitten wij vast aan de schoolvakanties. We hadden een camping gevonden in Frankrijk ter hoogte van Annecy. We wilden niet helemaal naar het zuiden gezien de brandstofprijzen en ik vond het idee ook wel lekker dat we maar één dag over onze reis hoefde te doen. Onze reis was iets meer dan 1000km. Donderdag was mijn laatste werkdag. Vrijdag vroeg in de ochtend om 04:00uur zouden we vertrekken. Het begon allemaal goed.  Vakantiestress was volop aanwezig. Maar alles ging volgens plan. Donderdagavond na werktijd zat alles in de auto, het huis was schoon en de kinderen lagen redelijk optijd in bed. We konden vertrekken! Die nacht heb ik zo slecht geslapen. Mijn hoofd draait op dit soort momenten overuren. Uiteindelijk heb ik maximaal drie uren geslapen over de hele nacht. Om 3:45uur ging de wekker. Snel de laatste dingen in de auto en de kids uit bed. We vertrokken om 4:30uur. Dit vond ik erg netjes. Maar een half uur later dan gepland. De reis verliep voorspoedig. Elynn en Livia waren zo lief. Elynn heeft zichzelf goed vermaakt en af en toe op de tablet gezeten. Livia daarintegen heeft bijna de hele reis geslapen. Om 17:45uur kwamen we aan op de camping. Mijn ouders waren er al. Die waren drie weken eerder vertrokken. Moe van de reis meldde we ons bij de receptie. We kregen de sleutel van de chalet maar streken eerst even neer bij de caravan van mijn ouders. Het was 37 graden, wat een hitte. Ik stelde voor dat Roy met de meiden alvast pannekoeken ging eten bij opa en oma. Dan had ik alle ruimte om de koffers uit te pakken. Die dag zijn we optijd naar bed gegaan. De volgende dag was het weer rond de 37 graden. Dus we besloten dat de enige juiste plek, het zwembad zou zijn. Er was een mooi zwembad. Het was omheind met hekwerk. Door het poortje kom je eerst een douche tegen. Het water wat eruit komt is zo koud dat je het wel uit je hoofd laat om hem te gebruiken. Als je verder loopt, loop je tegen het peuterbad aan. Er staat middenin het bad een paddestoel waar waterstralen uitkomen. Naast het peuterbad heb je meerdere glijbanen die uitkomen in een klein diep bad. Aan de andere kant van het peuterbad moet je de bult op naar het grote bad. We legden onze spullen neer op een bedje onder een parasol. De kinderen gingen gelijk spelen in het peuterbad en ik ging samen met mijn moeder op de rand zitten. Roy wilde graag samen met mijn broer van de glijbaan. Ik besloot met Livia even te kijken en te filmen met mijn telefoon. Mijn moeder gaat op een ligbed. Elynn stond nog steeds in het peuterbad bij mijn moeder. Toen ik met Livia op de rand van het diepe bad zat om te filmen, kwam Elynn aangelopen. 'Mama, kan je mij helpen met mijn bandjes?' ' ja, natuurlijk lieverd'. Dit moment vergeet ik nooit weer. Terwijl ik Elynn help met haar zwembandjes verlies ik Livia voor een moment uit het oog. Terwijl ik nog steeds met Elynn bezig ben, zie ik vanuit mijn ooghoek iets liggen in het zwembad. Ik kijk ernaar en zie tot mijn grootste schrik dat het Livia is. Ze ligt erbij alsof ze een pop is. Haar ogen zijn wagenwijd open en ze beweegt niet. Wel draait ze een langzaam kwartslag rond met haar hele lichaam. Mijn eerste gedachten is: ze is dood! Ik duw mijn oudste achteruit en zo snel als ik kan ren ik door het water naar mijn jongste toe. Ik haal haar uit het water maar ze reageert niet. Bewusteloos ligt ze in mijn armen. Ik leg haar op haar rug op de rand van het zwembad en begin hevig haar schouders te schudden. Ze is helemaal grijs in haar gezicht en heeft blauwe lippen. Ze hoest heel minimaal een straaltje water uit haar mond. Gelukkig ze leeft nog! Ik schreeuw zo hard als ik kan Roy, Roy, Rooooyyyyy! Van bovenaf bij de glijbaan komt hij zo snel als hij kan naar mij toe. Ik was zo in paniek. Hij neemt Livia over en legt haar op haar buik. Hij begint haar tussen haar schouderbladen te slaan. Meerdere golven water komen met een enorme kracht uit haar mond. Tegelijkertijd schreeuwt Roy naar mij. Hoe kan ik haar nou vergeten, wat bezielde me. Hij is woedend wat logisch is. We gaan onder de parasol zitten met Livia op schoot. Ze heeft haar ogen wel open maar ze lijkt afwezig. Haar ogen draaien en slaan steeds weer dicht. Verder zegt ze niks en ze slap. Zo niet Livia. Livia is een energieke dame die geen seconde stil zit. Uit een impuls haal ik mijn vader op . Vanuit een onsamenhangend verhaal en mijn tranende ogen begrijpt hij wat er aan de hand is. Samen rennen we terug naar Livia. In ben compleet over de toeren en roep meermaals dat we naar het ziekenhuis moeten. Dit voelt niet goed. Roy belt de huisartsenpost in Nederland. Volgens hen is het ook belangrijk om zo snel mogelijk een ziekenhuis in de buurt te zoeken en als die er niet is om dan een ambulance te bellen. Gelukkig is er een ziekenhuis op 4km afstand. De campingeigenaar die er ook achter is gekomen, biedt zijn hulp aan. Hij kan aardig goed Engels en leidt ons de weg naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis is een oud gebouw wat totaal niet lijkt op een ziekenhuis. Bij de receptie legt de campingeigenaar uit in het Frans wat er gebeurd is. Hij neemt afscheid en vertrekt. Roy wordt met Livia naar binnen begeleid. Ik mag niet mee naar binnen. Ze zijn hier nog steeds wat terughoudend i.v.m. corona. Ook wordt mij een mondkapje toegeschoven. Ik krijg het verzoek om formulieren in te vullen. Met Google translate doe ik mijn best om de Franse papieren zo goed mogelijk in te vullen.  Uiteindelijk mag ik dan toch bij Livia. Ze ligt op schoot bij Roy met haar knuffel in haar hand en een handdoek over haar lichaam die ik snel had meegepakt uit de auto van mijn vader die ons wegbracht. Op haar mond en neus een zuurstofmasker. Ook krijgt ze een infuus in haar voet. Het kamertje doet armoedig aan. Kapot behang en de stoel/bed waar Roy op zit lijkt nog weg te komen uit de middeleeuwen.  Meerdere artsen en verpleegkundigen komen binnen. Telkens wordt er opnieuw gevraagd wat er is gebeurt. Dan typen ze wat op een laptop die daar staat en vertrekken weer. De een kan nog slechter Engels dan de ander. Doormiddel van Google translate typen ze op mijn telefoon wat de gang van zaken is. Livia heeft koorts en krijgt een koortsverlagend middel in haar infuus. Het middel lijkt snel te werken want ze valt snel in slaap. Na enkele minuten begint ze te schokken. Het lijken allemaal aanvallen achter elkaar met steeds tussenpozen van 1 á 2 minuten. Het blijft maar doorgaan. Gelukkig komt daar een  verpleegster aan. Ik probeer met Google translate duidelijk te maken dat ik denk dat ze koortsstuipen heeft en of dat nu dan gevaarlijk is. Livia heeft ze niet eerder gehad. De vrouw werpt een blik op haar en doet het dan af met de woorden: no, its a bad Dreams. Ik kijk haar verbaast aan en ze vertrekt. Een slechte droom. Ik ken mijn dochter. Dit is geen nachtmerrie, er is wat anders aan de hand. Vrij snel nadat de vrouw vertrok, komt de arts voor de overdracht. Zij ziet ook dat Livia schokt maar blijft er verder rustig onder. Ze zegt dat het inderdaad koortstuipen zijn. Zie je wel, ik moet echt naar mijn eigen gevoel luisteren. Ze vertelt ook dat Livia meer hulp nodig heeft dan zij kunnen bieden. We krijgen te horen dat ze per ambulance wordt overgebracht naar een groter ziekenhuis in Chambery. Daar hebben ze een kinderafdeling. Ergens ben ik daar blij om, ook al betekend dat wel dat ze daar moet blijven voor een nacht. Ze gaat naar een ziekenhuis waar ze verstand van kleintjes hebben. Dat geeft een geruststellend gevoel. Ik heb totaal geen vertrouwen in dit armoedige ziekenhuis. Als ze ambulance arriveerd, gaat Roy mee. Ik rijd met mijn vader, die mij inmiddels is komen halen, erachter aan.

Deel 2: Livia verdronk in Zuid-Frankrijk