11 jaar geleden
Hoe pak ik dit nu aan?
Hoe leg je een kind uit dat iets niet mag? Naar mijn mening moet je communiceren met een kind, niet door middel van angst gedrag afdwingen.
Je ligt zo lief bij me, terwijl jouw handje over mijn huid speelt. Jouw grote blauwe ogen staren naar me, wachtend tot ik mijn blik op jou werp. Je verwelkomt mijn ogen met een enorme glimlach en begint te schaterlachen, omdat mama weer eens een gek gezicht trekt. Het is voor jou een aanleiding om overeind te komen en bovenop mijn buik te gaan zitten. Terwijl jouw grote ogen mijn blik vasthouden, pak je mijn handen vast en je gaat staan. Jouw voetjes drukken in mijn buik en ondanks het feit dat het niet echt prettig voelt, kan ik niets anders dan lachen. Vrolijk stamp je heen en weer, van jouw linker op jouw rechter voet. Hard “Één tee” roepend, met een trotse glimlach op jouw gezicht. Je buigt voorover, tuit je lippen en laat je zomaar bovenop mij vallen om mama een dikke kus te geven. En een tand door haar lip. Maar daar zeuren we niet over.
Ik kan niets anders dan eventjes terugdenken aan 2 jaar geleden. Toen zat je nog veilig in mama's buik en schopte je met enige regelmaat papa of onze hond voor hun giechel. Niet mama, mij deed je zelden pijn. Hoewel je de nodige kracht bezat, was iedere trap een genot om te mogen voelen. En eigenlijk klaagde ik nooit. Dat is nu wel anders. (Ik ben overigens niet continu aan het klagen hoor... )
Nu doe je mij regelmatig pijn. Niet met opzet, maar omdat je niet begrijpt dat grote mensen ook pijn ervaren. En in al jouw vrolijkheid, bezorg je jouw moeder geregeld blauwe plekken. Wanneer je mijn lichaam weer eens gebruikt als klimrek, duikelrek of glijbaan. Of wanneer je in vol enthousiasme jouw hele gewicht bovenop mijn hoofd laat landen. Om nog maar te zwijgen over de keren dat je met jouw schoenen aan bovenop mijn tenen gaat staan. En wanneer je mijn “Au!” als een aanmoediging ervaart. En jouw ondeugende glimlach laat jouw moeder laat veranderen in een emotionele drilpudding zonder ruggengraat.
Volgens oma moet ik consequenter en wat strenger worden.
Mijn droom om jou groot te laten groeien zonder streng zijn en jou jouw eigen grenzen te laten vinden, begint toch wel een pijnlijke ervaring te worden. Met name voor jouw vader, Mo(depoes) en jouw moeder. Want jij bent hard als staal en hoewel je zo jouw driftbuien hebt, die gepaard gaan met dikke tranen. Huil je zelden om een bult op jouw hoofd.
Ondertussen heb ik mogen ervaren dat je wel snel leert dat bepaalde dingen gevaarlijk zijn. Zo stuiter je niet meer van de bank af, klim je niet meer in het raamkozijn (snel afkloppen) en je kijkt beter uit wanneer je in jouw loopauto door de kamer stuift. Die grenzen heb je zelf gevonden, door pijnlijke ervaringen die mama dan wegkuste of waar je een troost-slokje voor kwam drinken. Je hebt wat bulten, blauwe plekken en krasjes van de kat gekregen. En daardoor ben je groter gegroeid, sterker geworden en stoerder. Voornamelijk dat laatste overigens, want je probeert vrolijk nieuwe dingen uit. Op zoek naar nieuwe grenzen.
Je begrijpt gewoon nog niet dat je soms anderen pijn doet, maar dat komt vanzelf wel. En hoewel je nog niet goed snapt dat een speelgoed tegen iemand aangooien niet mag, snap je het wel wanneer mama pijn heeft.
Ik test jouw inlevingsvermogen soms, wanneer je mij pijn doet in al jouw enthousiasme. Dan ga ik bijvoorbeeld (nep)huilen, waarbij ik mijn handen voor mijn ogen houdt, om mijn lach te verbergen. En dan kom je naar mama toegesneld en sla je jouw armen om mijn nek. Je geeft mij een kusje en kijkt me met grote ogen aan, om te kijken of ik geen verdriet meer heb. Toch vind ik het wel ingewikkeld, omdat ik niet voor de kat kan spreken. En daar wordt dus vindingrijkheid gevraagd. Want hoe leg ik je dan uit dat de poes ook pijn kan hebben?
Misschien heeft oma ook wel een beetje gelijk. Mo rent met enige regelmaat voor je weg en wanneer je zijn staart dan niet in jouw hand hebt, lukt het vaak op tijd. Maar wanneer hij dan vanuit de keuken jou een sacherijnige blik toewerpt, straf je hem meteen door de halve inhoud van jouw speelgoedkist naar zijn kop te gooien. Met een grote grijns, dat wel. Waardoor mama het moeilijk vind om jou uit te leggen dat het niet lief is. Ik vind het ook moeilijk, omdat ik niet geloof in strafbankjes of beloningsstickers. Naar mijn mening moet je communiceren met een kind, niet door middel van angst bepaald gedrag afdwingen.
Ik kan dus wel wat tips gebruiken...
Hoe leg je een kind uit dat iets niet mag? Wanneer die grote twinkelogen getuigen van zoveel plezier in alle ondeugd?