Hoe onze zoon veranderde door stress.

Steeds meer schoolgaande kinderen hebben stress. Ik begon hierover te lezen omdat we veranderingen in Owen z’n gedrag opmerkte, aan het begin van de Corona periode. Ik schrok hier heel erg van;

het leven als kind hoort zorgeloos te zijn en vol plezier, die zouden zich niet druk moeten maken om dingen.

De redenen dat kinderen stress ervaren kan erg uiteen lopen, maar vaak wel door een ingrijpende gebeurtenis. Bijvoorbeeld: ouders die gaan scheiden, de komst van een broertje of zusje, faalangst, leer problemen, te hoge verwachtingen of een pandemie als COVID-19.

Vorig jaar kort na de geboorte van Aden kwam de eerste lockdown. Toen de scholen dicht gingen en Owen thuis moest gaan werken voor school begon alle ellende.

Ellende? Ja, eigenlijk wel! Ellende was het! Vooral voor Owen.

Stress is per definitie niet ongezond, alle kinderen maken wel eens stress mee voor bijvoorbeeld een spannende gebeurtenis, maar zodra dit voorbij is, neemt de stress weer af.

Dit gebeurde bij Owen echter niet. Owen klaagde veel over hoofdpijn, voelde zich veel boos en onbegrepen, was erg prikkelbaar en voelde zich buitengesloten.

Doordat zijn broertjes veel aandacht vroegen in die periode, een pasgeboren baby en een peuter, voelde hij zich niet meer deel van ons gezin. Maakte ruzie dat we alleen maar oog hadden voor de kleintjes en niet voor hem. Door het feit dat hij niet naar school kon, wist hij helemaal niet meer waar zijn plek was.

Zijn hele veilige omgeving en alles wat voor hem bekend was, was ineens anders door Corona.

Wilde thuis z’n huiswerk niet maken en was veel boos, oh jongens wat een strijd hebben we gehad! Ik als thuisblijfmoeder vond het pittiger dan ooit. Een baby die de fles wilde, Owen die ruzie maakte omdat hij z’n huiswerk niet wilde maken en Evan die vervolgens dat zelfde huiswerk zat onder te krassen en van tafel trok, wat alleen maar meer frustratie opleverde bij Owen.

Ik zag hem steeds meer terug in z’n schulp kruipen, Corona had hem echt te pakken. Hij was somber en het deed mij zoveel pijn om hem zo te zien, ik heb er wat nachten van wakker gelegen en tranen om gelaten.

De situatie rond Corona kunnen we helaas niet veranderen, dus ik ging opzoek naar dingen die wij wel konden veranderen en aanpassen zodat hij zich beter zou voelen.

Evan en Aden sliepen bij ons in bed, dat wilde Owen ook graag. Dus dat mocht en papa verplaatste zich naar zolder. We deden vaker samen een spelletje als de kleintjes sliepen en ik hielp hem steevast met zijn huiswerk, dit zodat hij wist dat we hem zagen.

Ook nam ik op aanraden van de juf contact op met de schoolmaatschappelijkwerker. Zij gaf me als tip om de “klets” boekjes an te schaffen. Deze boekjes zijn een soort dagboekjes waarin kinderen hun ei kwijt kunnen en beter over hun emoties kunnen praten.

Verder verdiepte ik mij zelf nog verder in de regulatie van emoties, voor zowel mijzelf als voor kinderen.

Het ging steeds beter! Owen bloeide weer op naar de vrolijke lieverd die hij is.

Totdat de scholen weer opengingen.

Hij gooide wederom z’n kont in de kribben, had geen zin om naar school te gaan! Vond het maar vreselijk al die veranderingen steeds, we waren immers net gewend aan het thuis werken en hadden daarin een ritme gevonden wat voor ons allemaal werkte en toen moest het roer weer om!

En ik gaf hem helemaal gelijk, het was ook gewoon veel en ingewikkeld voor hem!

En de tweede lockdown ging het gelukkig iets beter, we waren allebei voorbereid en wisten ongeveer wat we konden verwachten. Maar wederom werden onze kinderen als een soort testobjecten gebruikt, ik vind dat de regering erg tekort schiet aan onze schoolgaande kinderen.

Tuurlijk, kinderen zijn flexibel en passen zich makkelijk aan. Maar wat als ze dat niet doen? En het allemaal wel heel veel is?

Hopelijk blijven de scholen nu gewoon open, zodat de kinderen minder stress hebben, in ieder geval mijn lieve Owen.

Hoe gingen jullie kinderen om met alle veranderingen het afgelopen jaar? Heb jij veranderingen gemerkt in het gedrag van je kind?