Hoe onze wereld even stop werd gezet

Toen Lex als baby in de kinderopvang zat heb ik hem van heel dichtbij kunnen opvolgen aangezien ik er zelf ook werkte.Na een jaartje merkte ik dat Lex 'anders' was dan de rest van de kindjes. Ik kon er niet precies mijn vinger op leggen wat maar je merkte gewoon dat hij speciaal was.Dus toen het tijd was voor het instapklasje heb ik van te voren een gesprekje gehad met de juffrouw dat we bepaalde vermoedens hadden en als ze ook maar iets opmerkte dat ze altijd contact mochten opnemen.

We minimaliseerde meestal zijn gedrag. 'Hij zal slecht geslapen hebben.' of 'Andere kinderen doen dit ook'., 'het zal wel een fase zijn'.. maar ergens vertelde mijn diep moedergevoel dat er toch iets speelde en we vroeg of laat hier iets aan moesten gaan doen.

Lex was nog geen 3 maanden op school toen ik het verwachtte telefoontje al kreeg. Het ging niet goed met hem. Hij was snel afgeleid, deed andere kindjes pijn, was erg impulsief, voelde zich niet goed in de klas..Ik kan je vertellen dat telefoontje kwam verdomd hard binnen. 'Wij zijn niet de enige die het merken'. Ergens weet je dat dit er aan zat te komen maar de confrontatie was 100x harder dan ik had gedacht.

Ik maakte een afspraak bij een kindpsychiater en na lang spannend afwachten mochten mijn man en ik gaan vertellen over onze Lex.Mijn lief, gevoelig, temperamentvol, grappig, emotioneel,.. zoontje. Dik een uur heb ik uitgebreid verteld over hem. Waar we trots over waren, wat we ons afvroegen, waar we bang voor waren..Na dit gesprek volgde enkele individuele gesprekken met Lex alleen. Gewoon afzetten en na een uurtje terug ophalen.De eerste keer viel mij zwaar...Hij kent het daar niet, de personen niet. Hoe gaat hij reageren? Maar ook gaat hij wel iets laten merken waar wij ons zorgen over maken??Maar ik merkte dat hij vrijwel snel een goede klik had met de dokter en zich er goed in zijn vel voelde.

Na een 4 of 5 tal 'speelmomentjes' mochten wij en de school komen voor de 'besluiten'Door Lex zijn jonge leeftijd geven ze nog geen permanente diagnose maar hij vertoonde tekenen van ADHD en autisme. BAM. Na al die maanden van onzekerheid, kregen we eindelijk de woorden die al zo lang door onze hoofden spookten. Er is echt iets 'mis' met onze lieve schat. Hij is niet meer 'perfect'Dat waren de eerste angstgedachten die door mijn hoofd spookten. Om dan plaats te maken voor nog meer vragen; hoe moet het nu verder? Gaat hij in het gewone onderwijs kunnen blijven? Beseft hij dat hij 'anders' is? Het enige waar ik zeker van was, we hadden nog een hele lange weg voor ons..

Ergens was dat moment ook een beetje verlies voor mij. Afscheid nemen van de Lex die 'normaal' is en nergens extra hulp voor zal nodig hebben.Uiteindelijk besef ik dat we ergens geluk hebben. Er zijn kinderen die elke dag veel ergere diagnoses krijgen dan wij hebben gehad. En we staan met onze hele gezin en familie en school achter hem om hem te helpen waar nodig is en te ondersteunen en hem zo gelukkig mogelijk maken. Want dit werd vanaf nu meer dan ooit mijn levensdoel voor lex; hem gelukkig zien.