Hoe ga je om met het kritiek van anderen?

Ik denk dat er veel mensen zijn die het wel herkennen, 

Of het nu is omdat je, je kind volgens de regels niet goed opvoed.

Of dat je, je kind in een huilbui maar op de grond laat liggen.

Om wat voor reden dan ook, we hebben er allemaal wel eens mee te maken gehad... KRITIEK.

Ik was laatst aan het winkelen om voor een winterjas te kijken voor mijn oudste dochter, dit was nodig aangezien ze in een groter maatje zit en ik verder geen jassen had voor haar. 

Ze leek verder in een goede bui maar eenmaal toen we uit de auto stapte ging het van blij en hyper, naar droeftoeter humeur! 

Ik negeer het zoals ik dat in meeste gevallen doe, ik hou me hoofd koel en laat haar “gaan” want ja, peuter zijn is niet makkelijk.

Eenmaal in de winkel hoorde ik hier en daar wat mensen fluisteren over dat ze het zielig vonden dat ik mijn dochter maar haar gang liet gaan, en dat dit weer typisch jonge mama gedrag is en dat we geen kinderen zouden moeten hebben. 

Ik wierp een snelle blik naar achter en keek ze een keer in hun ogen aan en glimlachte, en zei “ we zijn allemaal jong geweest hé, een peuter zijn is niet makkelijk. “ 

Zo snel als dat ze commentaar hadden waren ze ook weer stil, mijn man daarintegen schiet dan direct in de stress, noujah goed uiteindelijk kwam mijn dochter dan toch bij me en was het stil waarop ik haar een jasje wilde laten passen en het begon weer.. de storm was nog niet over.

Ik bleef rustig en vertelde haar dat we een jas gingen passen omdat ze het anders koud ging krijgen en dan misschien wel ziek kon worden, maar zodra ze het gedaan zou hebben we naar huis zouden gaan.

Ze hield niet bepaald op en ik kon de rollende ogen in mijn achterhoofd voelen, sjee dacht ik... ik vind het ook niet fijn maar kan het even? 

Mijn man had het toch maar opgegeven haar opgepakt, en was samen met haar en kleine zus naar de auto gelopen. 

Het ging als een domino effect want als Grote zus maar lang genoeg bleef huilen deed kleine zus ook mee.

Uiteindelijk sprak een medewerker mij aan en vertelde me het los te moeten laten wat andere mensen wel niet denken, ze overhoorde het ook en vertelde zo een verhaal over haar peuter dat ze hem mee moest sjouwen met een forse greep omdat hij ook in een behoorlijke driftbui gezeten had, en meerdere malen.. 

ze worden vanzelf rustiger op een leeftijd wanneer ze meer begrijpen vertelde ze me.

Ik dacht echt van, was het zo makkelijk van mijn gezicht af te lezen dan? 

Buiten dat om vind ik dat iedereen zijn/haar kind op moet voeden zoals zij dat willen! En dat daarin een ander mening niks hoeft te betekenen, maar lastig kan het soms wel zijn! 

Hoe gaan jullie on met kritiek over de juiste opvoeding? 

Wat zou jij doen als je erop aangesproken word?

Gelukkig weet ik ondertussen beter, ik geef mijn kinderen ruimte en respect, wilt ze huilen dan mag ze huilen... het heeft geen nut om een peuter in een driftbui aan te spreken. 

Het positieve heeft altijd meer effect!