Hoe een ''simpele'' operatie een nachtmerrie werd (3)

Een derdere blog over ons avontuur met lieve Zoë, ons dappere stoere meisje!

Zoals ik eerder schreef en was gebleven mochten wij woensdag naar de huisarts, helaas werden we naar huis gestuurd met meer pijnstilling. We moesten vrijdag afwachten in een ander ziekenhuis. Zoë werd steeds zieker en toen het sávonds alleen maar erger werd belde ik de HAP. Zij stuurde een ambulance auto met een specialistische verpleegkundige. Die meteen naar de SEH belde dat wij eraan kwamen. Zoë is die zelfde avond opgenomen in het ziekenhuis, wat een warm en lief personeel. Niet alleen voor Zoë maar ook voor mij en mijn man. Echt complimenten. Zoë haar bloed is geprikt en er is een echo geweest van haar buik. Helaas is daar niets op gezien en gelukkig was het bloed allemaal goed. Maar wat mankeert ons meisje dan? Door corona mocht er geen bezoek bij komen behalve papa en mama, we merkte dat Zoë haar koorts eindelijk afnam en we werden voor een weekend naar huis gestuurd omdat ze in het weekend toch alleen ''spoed'' onderzoeken doen. Maandag om 10.00 moesten we ons opnieuw melden in het ziekenhuis en werd ons meisje opgenomen. 

Gisteren kwamen we thuis, we weten nog steeds niet wat er met ons meisje is. De koorts is weg maar haar buik en hoofdpijn blijft. Gelukkig krijgt ze nu momenten waarbij ze meer energie krijgt. Het sophia kinderziekenhuis is erbij gevraagd en binnenkort worden we daar opgeroepen. Ik vind het dood eng om haar thuis te hebben. Het bloed opgeven is minder maar nog steeds aanwezig, volgens artsen is dit niet levensbedreigend. Mocht dit meer worden moeten we terug bellen.Het voelt eigenlijk niet goed, maar als artsen zeggen dat ze thuis kan zijn ga ik daarop proberen te vertrouwen. Maar bij elke kleine verandering in negatieve zin zal ik bellen. Want ik vind het eng en ben bang. Bedankt voor al jullie lieve reacties.Ik kan niet overal op reageren maar weet dat ik alles lees!