Hoe een ''simpele'' operatie een nachtmerrie werd (2)

In mijn laatste blog schreef ik over Zoë haar operatie aan haar amandelen en haar nabloeding die ze heeft gehad op 12 en 21 oktober. Ik had jullie beloofd om mijn verhaal verder te schrijven in een deel twee.

Toen we na de spoedoperatie een nachtje moesten blijven in het ziekenhuis mochten we lekker naar huis. Zoë was heel erg wit, moe en had nog veel pijn aan haar keel. Al snel kreeg zij opnieuw koorts en schreef de huisarts antibiotica voor. We keken de dagen aan maar zagen Zoë maar niet opknappen. Uiteindelijk wilde ze heel graag naar school en dachten we dat het wat beter ging, we lieten haar een halve dag naar school gaan maar al snel belde de juf dat het echt niet ging. Ze was misselijk, had pijn in haar keel en benen en voelde haarzelf erg slap. In overleg met mijn man heb ik toen de huisarts gebeld omdat het toen inmiddels week drie was. Bij de huisarts aangekomen stuurde hij ons door naar de prikpost in Breda om haar bloed te checken op infectiewaardens, ze had immers al antibiotica maar toch wilde hij dat checken. Ook haar HB werd nagekeken omdat ze zo wit slap en moe bleef. Wat vond ze dat prikken eng. Zoë is onder dwang en 6 handen tijdens de spoedoperatie in slaap gebracht en dat is haar natuurlijk niet in haar koude kleren gaan zitten. Na veel praten en vertrouwen winnen liet ze haar eigen prikken en wat deed ze dat onwijs goed!

Al snel volgde er een tweede nabloeding, ik zat online een vergadering te houden van de ouderraad toen ik plots boven een beetje vreemde onrustige geluiden hoorden. Toen ik bij Zoë ging kijken zat haar hele kussen onder bloed. Opnieuw belde ik de spoedeisende hulp en we mochten meteen komen. Gelukkig stopte het bloeden in het ziekenhuis en hoefde de KNO arts niet nogmaals in te grijpen.  We mochten lekkker naar huis en Zoë ging fijn slapen. Tot ze om 02.00 in de nacht gillend wakker werd van de buikpijn. Ze smeekte mij om alsjeblieft een ambulance te bellen want ze dacht dat ze dood ging. Een ambulance belde ik niet maar wel de huisartsenpost, dit mocht namelijk niet de spoedeisende hulp zijn omdat het niet de zelfde hulpvraag is en het moest ook nog eens in een ander ziekenhuis want daar komt mijn regio uit. We mochten ook daar meteen naar toe komen maar deze arts deed verder niets behalve zware pijnstilling geven en ons opnieuw naar huis te sturen. 

De volgende dag konden we terecht bij de huisarts die ons meteen doorstuurde naar de kinderarts, er werd een heel plan gemaakt. Zoë kreeg een echo, infuus en werd volledig onderzocht. Maar er kwam niets bijzonders uit. Ja een lymfeklieronsteking in haar buik die blijkbaar heel pijnlijk was. De dagen verstreken en Zoë bleef pijn hebben in haar buik. Ook haar benen gingen pijn doen en haar hoofd. Dagen lag ze ziek op de bank, kon weinig en had veel pijn.

Afgelopen zondag op maandag nacht werd Zoë plotseling nog zieker, ze ging spugen en het stopte niet meer. Ze had hoge koorts en haar pijn in hoofd, benen en buik kwam weer terug. We werden opnieuw doorgestuurd naar het ziekenhuis waar we binnen een uur weer naar huis gestuurd werden met de woorden. Mevrouw uw dochter zal wel een simpel griepje hebben, verder speelt ze haar pijn voor aandacht omdat ze die de afgelopen weken ook heeft gehad.........Vrijdag kunnen we terecht bij een ander ziekenhuis, vanmiddag mag ik terug naar de huisarts omdat het eigenlijk niet vol te houden is tot vrijdag.. willen jullie voor ons duimen?