Hoe een ''simpele'' operatie een nachtmerrie werd.

Onze lieve dochter had al maanden wat problemen met haar adem, heel erg zielig want het zat haar zo ontzettend in de weg. Daarnaast had ze regelmatig een keelonsteking en was ze eigenlijk bijna altijd verkouden. We werden doorgestuurd naar de KNO arts om even te laten kijken of zij ons misschien konden helpen en dat konden ze.

Op maandag 12 oktober mochten wij ons zelf melden om 07.00 in het ziekenhuis om haar keelamandelen eruit te laten halen, we hadden onze dochter goed voorbereid door filmpjes te laten kijken vanuit het ziekenhuis. Ze vond het natuurlijk heel spannend maar ze deed het allemaal zo erg goed. Ze werd als 2e geholpen en ik mocht met haar mee naar de OK tot dat ze onder narcose werd gebracht. Van te voren werd al gezegd dat haar amadnelen niet iets anders vast in de keel zaten dan normaal en dat ze de manier voor een volwassen amandel moesten gebruiken. Blijkbaar werkt dat anders.  Onze lieve meid kwam al huilend uit de OK en werd naar de uitslaapkamer gebracht, ik hoorde haar huilen maar mocht nog niet naar haar toe omdat de verpleegkundige eerst de controles moesten doen. Even later werd ze terug gebracht naar de afdeling waar ook de andere kinderen waren.Ze had veel pijn ( normaal denk ik) na de operatie en eten en drinken wilde ze absoluut niet, na veel proberen lukte het drinken dan gelukkig toch en mochten we rond 14.00 naar huis. Ze had pijn en kreeg pijnstillers en mocht onbeperkt ijsjes eten, dit wilde ze helaas alleen niet.  Na vier dagen kreeg ze hoge koorts en haar pijn nam toe. de paracetamol en diclofinac werkte niet en onze lieverd huilde de heledag door. Ze kreeg antibiotica voorgeschreven omdat er een infectie in haar keel was gekomen en hier had ze blijkbaar zoveel pijn van. na een paar dagen dachten we dat ze opknapte. Ze had bijna geen pijn meer en kon weer vanalles eten ( wat zij lekker vond dan). 

De nacht van 20 op 21 oktober kwam ze huilend uit bed, ik dacht in eerste instantie dat ze gewoon graag bij ons in bed wilde liggen want we hadden haar de laatste dagen bij ons op de kamer gelegd maar dit bleek anders. Zoë had bloed in haar mond, niet veel maar wel een beetje. Zelf ben ik in januari ook aan mijn amandelen geholpen en dit kleine beetje bloed kan erbij horen doordat de korstjes loslaten in de keel. We namen haar bij ons in bed en ze probeerde verder te slapen. Tot het moment dat ze ineens rechtop in bed zat en zo een blondklont uitspuugde.  Ik belde snel de spoed en we mochten of beter gezegd moesten meteen komen. In de auto dacht ik dat het wel meeviel want ze zat gewoon vrolijk te kletsen tot we op de parkeerplaats bij de spoedeisende hulp aankwamen. Ze begon te braken en te braken, alleen maar bloed.  Ik pakte haar zo snel als het kon uit de auto en rende naar binnen, onze dochter zat helemaal onder het bloed en voor ik het wist stond er een team voor ons klaar die haar meteen meenamen naar een kamertje. Daar werd eigenlijk meteen duidelijk door de hoeveelheid bloed dat er uit haar mond kwam dat ze met spoed naar de OK moest. Het was 03.00 snachts toen ze de OK op ging, met geweld werd er een infuus in haar handje geplaats want het moest zo snel mogelijk dicht. Voor ik het wist was ze onder narcose en werd ik de OK uit gestuurd om op de gang te wachten. Ik kreeg de boodschap mee dat het een kwartiertje zou duren maar het duurde meer dan 50 minuten. Haar maag was leeg gepompt door de hoeveel bloed in haar lijfje en de wond was dicht gebrand. Ik mocht naar de uitslaapkamer waar ze nog geintubeerd lag te slapen. 

Dat was heel heftig om te zien, je kind zo ziek. Wit en nog helemaal onder narcose met een tube in haar keeltje. De tube werd verwijderd en langzaam werd ze wakker, veel langzamer dan normaal zou moeten zei de anesthesist. Hij werd er ook een beetje zenuwachtig van merkte ik. Gelukkig kwam ze bij en werden we naar de kinderafdeling gebracht waar ze nog eventjes heeft gelegen. 

Dit was niet alles, dit is niet heel het verhaal. In een volgende blog neem ik jullie mee naar het vervolg.Ik wil jullie vertellen dat een '' simpele '' operatie toch niet altijd zo simpel is. Een nabloeding bij kinderen komt 2 tot 5 procent voor.. De KNO arts vertelde dit ook nog nooit zo heftig gezien te hebben bij een kind. Het verhaal wordt nog langer, wordt vervolgt!