Hoe bereid ik Inan nou voor op de operatie?!

Het afgelopen jaar is Inan aan één stuk door verkouden geweest.

Op een gegeven moment leek het wel alsof hij niet meer door zijn neus kon ademen.Hij begon te snurken, niet alleen ‘nachts maar ook overdag als hij rustig zat.In zijn slaap stopte zijn ademhaling elke keer een aantal seconden.

Na een tijd waren we er wel klaar mee en werden we doorverwezen naar de KNO arts. De KNO arts constateerde vocht achter zijn trommelvliezen en een ontsteking.Na een paar keer een antibiotica kuur gehad te hebben werd het helaas niet beter en werd besloten toch zijn neusamandelen te verwijderen.

Inan vindt dokters, de politie, ambulance en brandweer helemaal fantastisch!Maar als ze eenmaal dichtbij komen vind hij het veel te spannend en rent hij het liefst weg.Ook is Inan een mannetje die veel nadenkt en alles onthoudt (dat heeft hij niet van vreemde).Ik vertel hem nooit wat we de dag erna gaan doen, want slapen zit er dan niet meer in.

Hoe ga ik hem voorbereiden op de ingreep?Moet ik hem wel of niet vertellen wat ze gaan doen?Wat moet ik hem precies vertellen?Wanneer moet ik hem iets vertellen?

We kregen van het ziekenhuis een filmpje en boekje mee naar huis die we konden laten zien en voorlezen. Super fijn en leuk maar zelf vond ik dit te groot aangezien er over een infuus werd gesproken en dit was bij Inan niet het geval.

Ik kreeg veel uiteenlopende adviezen.De een zei dat ik hem bijna niks moest vertellen en het heel oppervlakkig moest laten.De anders zei dat ik hem juist alles tot in de details moet vertellen.

Ik voelde me bij beide niet fijn.Uiteindelijk had ik besloten dat ik hem tot de dag van de operatie alleen in grote lijnen ging vertellen wat we gingen doen maar niet wat de dokters gaan doen omdat ik hem niet bang wilde maken.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis hebben we Inan laten spelen en wennen aan de omgeving. We hadden tijd zat want we waren helaas pas om 10:30 ingepland.

Toen hij op een gegeven moment kindjes weg zag gaan met hun bedden begon hij vragen te stellen: "Hu, mama? Wat gaan ze doen? komt het jongetje terug?"

Dit was het moment om te vertellen wat er gaat gebeuren.

“Inan, zoals ik al verteld heb worden we dadelijk opgehaald door de dokter, dan krijg je een kapje op je mond en tellen we tot 10. Als je dan slaapt gaat de dokter naar jou neus en keel kijken en gaat hij er voor zorgen dat jij straks beter kan ademen. Als je wakker wordt zijn wij weer bij je en mag je lekker een ijsje uitkiezen.”

Hij luisterde aandachtig en vond het wel best.

10:30 we werden opgehaald, hij was vrolijk en met de dokters en papa aan het dollen.

We hadden afgesproken dat Burak mee zou gaan naar de OK en ik bij Inan ben als hij wakker word. Toen ze eenmaal richting de OK gingen dacht ik: Yes hij lacht! Dit is het moment voor mij om naar buiten te lopen. Totdat de dokter zei: Zwaai maar even naar mama! En toen begon het. Schreeuwen, uit bed proberen te klimmen en tegen stribbelen.

Nou, dat is niet wat ik gehoopt dat.. Stond ik daar op de gang met een enorm schuld gevoel. Wat doe ik hem toch aan!Met een paar man hebben ze hem vast moeten houden tot hij in slaap viel.

Het was allemaal heel snel voorbij en 10 minuten later stond ik alweer naast hem.Hij werd overstuur wakker. Daar was ik al op voorbereid want hij ging ook overstuur de OK in.Gelukkig kon hij na DRIE ijsjes weer lachen en spelen op de afdeling.

Het bleek een forse amandel geweest te zijn. Gelukkig maar, dan hebben we dit niet voor niks gedaan!

Nu hopen dat het ademhalen en slapen beter gaat worden!

De tijd zal het leren..