5 jaar geleden
Het zit weer even vast
in mijn hoofd. Of beter " het zit vast in je hoofd" op elke zorg die ik durf uiten, durfde uitten. Maar het klopt, alleen niet hoe zij het bedoelen, het zit letterlijk vast in mijn hoofd. Gekerfd tussen mijn hersencellen zitten duizend-en-een zorgen. Die mentale tattoo krijg je er gratis bij wanneer ze je kind in het hokje "zorgenkind" schuiven.
Het zit in mijn hoofd, elke dag opnieuw bots ik op nieuwe vragen en zorgen die ik wil delen met elke arts die mijn dochter ooit heeft gezien. Van dokter Angst tot dokter Zenuwinzinking, ik zou de ellenlange lijst facturen erbij moeten halen om exacte namen te zoeken want het zijn er zoveel dat ik ze wanhopig probeer te beschrijven aan de hand van hun uiterlijk wanneer ik weer maar eens om testresultaten bel. " in functie van welke arts mevrouw " - Die grote met zijn bril en bezorgde ogen, hij zou het overigens niet slecht doen in een Einstein look-a-like wedstrijd. " we verbinden u door, mevrouw "
IK zit zozeer in mijn eigen hoofd, doe ik wel alles wat ik kan? Voor haar, voor ons. Hoe betalen we deze specialist nu weer?
Zorgenkind is een walgelijke term, omdat hij klopt. Elk kind heeft zorgen en moet je voor zorgen maar zorgen voor een zorgenkind is stapelen op een wankele fundering.
Het meest pijn doet nog wanneer ik wanhopig vastklamp aan normaal, niet ons normaal, maar het échte normaal. En wanneer iemand mijn vingers losrukt met een simpele " oh kan ze dat nog niet? " of een goedbedoelde " ach het zit in je hoofd, de broer van de achterneef van mijn tante haar nicht kon dit ook nog niet op die leeftijd en nu lukt alles wel, komt nog!" ja? Komt het nog? Geen idee. En dan kan je je afvragen " moet ze dan alles kunnen wat een ander kan? "
Wel, het zou godverdomme mooi zijn.
kunstcinnig
Mijn jongste is altijd een "zorgenkind" geweest. Wij wisten altijd precies hoe we met hem ook moesten gaan. De omgeving vond het altijd een kwestie van opvoeding Maar nu na 10 jaar struggle heeft hij een diagnose gekregen en ik voel me helemaal leeglopen.. En ook opgelucht.. heel ligt dus niet aan mij..het was juist wat ik aanvoelde en wat ik deed.
sens
Is er een echte normaal? Ik heb er ook voordat ik de tweeling kreeg heel anders naar gekeken. Er is geen echte normaal. Probeer bij haar eigen ontwikkeling te blijven en niet teveel naar anderen te kijken of te luisteren. Makkelijker gezegd dan gedaan ik weet het. Maar ik besef 1 ding. Doordat alles juist niet normaal gaat is over het algemeen de band met de kinderen intenser en diepgaander dan andere ouders van wat we dan "normale kinderen" noemen. Probeer te genieten van haar eigen ontwikkelingen en karakter. Die zijn vast heel mooi en mogen er zijn! En waar ze daarmee gaat eindigen....wij roepen hier altijd "de aanhouder wint". Met heel veel doorzettingsvermogen kun je best een heel eind komen! Het is wel een complexe zoektocht naar de meeste optimale situatie naar mogelijkheden of andere mogelijkheden....maar jullie gaan er vast komen! Luister niet teveel naar de "kan ze dat nog niet's"...maar ook niet naar de dooddoeners..."ach dat komt wel goed's"....die helpen jullie niet met jullie zorgen! Hoop dat je hier iets aan hebt en het een klein beetje lichter aan gaat voelen, want wat herken ik dat....in je hoofd zitten, twijfels, en gevoel er alleen voor te staan!