Het meisje in de vuilcontainer

Ik deelde deze week een bericht via instagram en ik kreeg daar heel veel reacties op.

Ik schreef dit:

Even over het meisje wat gevonden werd in de vuilcontainer in Amsterdam.

Er zijn heel veel kinderen die nog wachten op een plek in een liefdevol gezin. Er staan zo’n 1.000 op de wachtlijst. Niet allemaal baby’s. Ook kinderen van 5, 8 of 12. Sommige met gedragsproblemen en trauma’s. Verwaarloosd, misbruikt en ondervoed.

Voor deze kinderen wordt niet gebeld en worden er geen spaarrekeningen geopend. Dit zijn de kinderen die wij opvangen.

Ik hoop dat dit meisje iets teweeg brengt waardoor meer mensen hun deur, huis en hart openzetten. Alle kinderen verdienen een kans.

We kennen allemaal nog wel het beeld van de 3-jarige Aylan. Aangespoeld op een Grieks strand. Dit jongetje gaf de vluchtelingkinderen een gezicht en een naam.

Maar ze zitten er nog steeds. Op de kampen in Lesbos. Onder nóg slechtere omstandigheden. Er is niets veranderd.

Ik schrijf dit niet omdat ik een beter mens ben. Ik lees vaak geen kranten en kijk weg bij ellende. Omdat ik me machteloos voel.

Maar soms kun je iets kleins doen. Een druppel op de gloeiende plaat. Zoals 4 kinderen een veilig thuis geven.

En al die kleine beetjes bij elkaar is dan samen uiteindelijk heel veel ❤️