Het lot van het tweede kind?

Het lot van het 2e kind, je zou het bijna gaan denken...
Ik heb er laatst met een moeder over gesproken, en ergens toen ik haar 2e ook zo tekeer zag gaan jegens zijn broer moest ik stiekem lachen, want zijn gedrag komt zo specifiek bekend voor, net als bij mijn 2e..
Zij heeft het ook al vaak om zich heen gehoord noemde ze op, dat het lijkt alsof een 2e meer van zich af moet kunnen bijten en dus pittiger is, stiekem ga ik dan ook mijn man en zijn broer vergelijken, en bizar genoeg lijken hun 2 identiek qua gedrag van toen ze klein waren nu op onze 2 kinderen..

Ons 1e kind was erg lief en rustig, zelfs de verschrikkelijke 2 jaar periode viel enorm mee bij hem, hooguit per jaar 4 driftmomenten gehad wat ik nu alweer vergeten ben, omdat hij altijd wel makkelijker was.
Bij je 2e kind ga je toch gauw de vergelijking zoeken, bewust of onbewust, en geloof mij dat ik heel vaak heb gedacht: "Waarom wou ik ook alweer kinderen?"
De meest simpele dingen zijn dagelijks wel een dilemma met ons 2e, bij het verschonen begint het al, als je niet geeft wat die wilt hebben kan je al getrapt worden, want praten is hij nog aan het leren en de woorden zijn er wel, maar het meeste is echt dus even leren, laat staan zinnen maken...
Dan komen we beneden, ik wil zijn pap gaan maken en vaak wilt hij dan even iets kijken op de computer, helemaal niet erg mama die zet het ook aan, maar wat een paar dagen geleden nog GEWELDIG was, wilt hij nu niks meer van weten...
Dus als je weer het verkeerde aanklikt begint hij al op de stoel te mekkeren en te stuiteren, waarvan hij weet dat wij dat niet willen omdat hij kan vallen, en zodoende tel ik weer tot 423, klik gauw wat anders aan en hoop dat ik nu wel de keuken in kom...want ik probeer tenslotte iets voor hem klaar te maken..

Ik praat constant tegen hem, maar in de stoel zitten is ook al een ramp, hij probeert er steeds uit te klimmen of gaat erin staan, na de zoveelste NEE te hebben geschreeuwd breekt mijn lontje waardoor ik tegen mijn zin mijn boze harde stem laat horen aan hem, maar zelfs dat wilt soms geen indruk maken.

En samen spelen? Ow wat waren ze schattig toen de 2e net geboren was, de oudste ging trots met hem wandelen in het bos, thuis was dat klein afhankelijk kindje ow zo schattig als hij op het boxkleed lag te draaien en te brabbelen en alles mooi vond.
Nu? Nu kan hij vaak zijn tellen niet op iets zetten behalve de Ipad of tenzij je iets met hem samen wilt doen, DAN vind hij het ineens reuze leuk, en de oudste moet het ook vaak ontgelden door zijn gedrag de laatste weken, vaak wilt ons arm kind alleen de jongste laten zien hoe dat werkt en wij zeggen het dan ook, maar zijn geduld is dan al gauw weer op waardoor hij soms nu ook een tik verkoopt, zucht..

Ik hoop zo maar dat dit gedrag ooit eens over gaat, misschien als hij ooit echt kan praten met duidelijke zinnen en een gesprek kan voeren dat het wat verandering brengt, daar droom ik momenteel maar even van.
En het opvoeden straks met 3 kinderen...nou dat zie je aan mijn plaatje hoe ik daar nu over nadenk haha, help wat staat ons te wachten..

Herkennen andere mama's het gedrag van een broertje of zusje in dit verhaal?