11 maanden geleden
Het leven met een dochter met autisme en ADHD
L is 9 jaar en we weten sinds ruim een jaar dat ze ASS en ADHD heeft..
Een hele lastige combinatie dat kan ik je wel vertellen! De ADHD lijkt onder controle met de juiste medicatie wat geloof me een hele lange zoektocht is geweest.. Sommige momenten betwijfel ik nog steeds of we het juiste hebben maar goed voor nu doen we het er maar even mee!
Ik zal wel afgeschoten worden nu, maar ik vind het leven met mijn dochter soms echt heel zwaar. Elke dag weer opnieuw moet ik nadenken bij elk ding wat er gedaan moet worden: hebben we hier een vast schema bij en hoe was die ook al weer? Bij elke gebeurtenis stellen we ons de vraag: hebben we haar voldoende voorbereid? En als er dan iets gebeurd waardoor L een meltdown krijgt, zoals dat zo mooi genoemd wordt, en het wordt veroorzaakt doordat ik al moeder ergens een stapje heb overgeslagen, dan voel ik me enorm falen als moeder...
Vanavond bijvoorbeeld. Het is kerstvakantie dus L mag later naar bed als op schooldagen en al 3 dagen gaat ze om 21.00u naar bed en moet ze om 19.30u medicatie krijgen zo ook vanavond, netjes de medicatie gegeven en om 20.45u kondig ik aan dat het over een kwartier bedtijd is en L krijgt kortsluiting want vanavond wilde ze niet om 21.00u naar bed maar om 22.00u want dat mag T ook altijd. (T is haar stiefbroer die nu overigens bij zijn moeder is en dus niet bij ons)
Ik heb vanavond de stap overgeslagen om bij de medicatie inname te melden dat het 19.30u is en dat ze om 21.00u naar bed gaat dus zij ging er in haar hoofd nog helemaal vanuit dat ze nog een uur had en dat veroorzaakte de meltdown..
Haar uit de meltdown krijgen kostte vanavond enorm veel energie! Haar laten en gewoon naar bed sturen kan niet want als het bed ritueel niet gedaan is slaapt L de hele nacht niet en geloof me dat is dan echt letterlijk de hele nacht niet! Ik ben na zo'n heftige meltdown leeg en verdrietig!
Anoniem
Herkenbaar, het is echt slopend om continh bezig te zijn met de ‘voorbereiding’. En dan niet perse lang vooruit maar meer van: is er nog iets wat ik moet zeggen. Bijv. als ik lego heb opgeruimd om schoon te maken; vertellen we dit voordat zoon het ziet is het oke, vergeten we dit is er de ‘melt down’. Je staat altijd aan.
Anoniem
En het is heel moeilijk uit te leggen aan anderen, ook in de nabije omgeving is er niet altijd begrip voor helaas. (Ik denk altijd maar: ik ben blij voor jou dat je je deze situatie niet goed kan voorstellen)
Anoniem
Overigens faal jij niet als moeder! Je kan niet alles voor zijn. En zo te horen heeft ze een heel lieve moeder die haar uiterste best doet en vaak met succes. Wees lief voor jezelf en grijp kleine momentjes voor je eigen rust waarin je ‘uit’ kunt staan.