Het leven gaat weer verder
Gevoel na een weekendje ziekenhuis met Zayne
We zijn weer thuis, de wasmachine draait op volle toeren, de boodschappen zijn gehaald, en Zayne heeft weer in zijn eigen bedje geslapen. Het leven gaat door alsof er niks gebeurd is.
Een (simpele) infectie kan voor Zayne heel anders uitdraaien, zo merkte we dit weekend maar weer.
De onrust, de oplettendheid, de altijd gespitste oren, leven in een constante staat van alertheid, het is ons leven en het heeft ons al vaak geholpen om op tijd te kunnen handelen, zo nu ook.
Maar diezelfde gevoelens houden me soms ook tegen om helemaal te ontspannen, om de controle uit handen te geven en echt te genieten.
En soms voel ik me schuldig.
Schuldig omdat ik dit leven waar we in beland zijn met momenten zo lastig te accepteren vindt.
Schuldig omdat ik blij ben met Zayne, maar niet met alles wat er bij zijn syndroom komt kijken.
Omdat ik vaak niet weet hoe ik nu het beste mama kan zijn voor hem, en ik hem alleen het allerbeste wil geven maar daar zelf nog heel veel voor moet leren.
Schuldgevoel omdat ik soms verlang naar een normale dag, en om weer te dromen met mijn hart in plaats van met mijn hoofd.
Omdat er tranen rollen over mijn wangen om wat nooit meer zal zijn.
Maar terwijl ik baal, loopt Zayne zijn eerste grote stuk door de ziekenhuiskamer.Ondanks de pijn en benauwdheid zet hij door en zet hij letterlijk nieuwe stappen.
Hij kijkt niet naar wat niet kan, maar ontdekt wat hij wel kan.
En daarmee leert hij mij hetzelfde te doen.Pijn en verdriet mogen er zijn, maar desondanks kan ik doorgaan en genieten van wat wel is.Doorgaan en nieuwe paden bewandelen
Intens geluk, en een stukje verdriet, het kan naast elkaar bestaan.
Liefs X
Shauni
aoneofakindstory
Dikke knuffel voor jou😘
Carlienski
Ik moet huilen om je bericht. Zooo herkenbaar! 😘