Het leed dat zelluf doen heet..

peuters... schitterende leeftijd. Hilarisch en tegelijkertijd doodvermoeiend.

Mijn dochter Lindy is net 2. Echt net 2. Maar op 1 of andere manier geeft dat een vrijbrief voor de typische peutersymptomen

Dat ooit zo lieve schattige dreumesje is in een korte tijd ontpopt tot terrorpeuter.. klinkt dramatisch maar t is zo..

Alles is nee, zelluf doen en nee nee nee. 

Tot groot verdriet van haar grote zus. Sterre kon heerlijk moederen over lindy maar helaas.... Lindy krijgt een eigen mening. Of eigenlijk, maar 1 mening; nee! 

Ook begint lindy haar terecht te wijzen op haar (eigen)wijze manier. Zodra grote zus iets doet wat haar niet aanstaan dan komt het vingertje en schreeuwt ze boos; doen we niet hè terre? Afelope nou! Gevolg dat grote zus flabergast staat te kijken en mij hoopvol aankijkt in de hoop dat ik er wat van zeg. Helaas, mama geniet in volle teugen en bijt op dr lippen om niet in de lach te schieten. Tja sterre, kleine zusjes zijn niet altijd leuk. 

De dames zijn ook 2 uitersten van elkaar. Sterre is het prinsesje van het huis. Alles moet roze, zacht roze vooral. Ook word er geknipt, geplakt en gekleid tot in Den treuren... 

Lindy is de lomperik. Ze loopt niet maar ze rent, altijd. Valt overal over. Nergens bang voor en speelt het liefst met auto's. 

Je zou zeggen dat het een goede match is. Lekker rustig. Helaas is dat niet altijd de waarheid. Ze vinden elkaars speelgoed verschrikkelijk interessant en alles word ineens: van mij-hij! Met gevolg een flinke schreeuwbui gevolgd Door een dramatisch gehuil. Mn man en ik zetten samen altijd stiekem een wedje, wie bezwijkt het snelst. Het blijft keer op keer een verassing! 

Maar met een peuter en een bijna kleuter wel noodzakelijk. Want in staking gaan zoals de politie werkt thuis helaas niet. 

Dus dan maar volop er van genieten..