Het leed dat een kinderverjaardag heet

Als je kind bijna jarig is heb je een bepaald beeld in je hoofd als moeder. Een hoop stralende kinderen, mooie cadeaus, lachende familie en een prachtige taart. Zo hup op insta en iedereen blij. Dan kom je bij de realiteit... tenminste mijne, kinderverjaardagen zijn voor ouders vreselijk.

Nu heb ik ook geen geweldig trackrecord. Toen Reda 1 werd dacht ik dat het superleuk zou zijn het op de kinderboerderij te doen. Alle kindjes lekker spelen, drankjes en hapjes halen bij de bar voor een bepaald budget en een taartje eten.

Nou moet ik zeggen dat een deel van onze familie al minder enthousiast was toen ik vertelde dat er geen alcoholische drankjes werden geschonken op een kinderboerderij, maar die opmerkingen nam ik voor lief. ‘Hallo het gaat om het kind!’ Bedacht ik me fel.

Ik belde een aantal dagen van tevoren de betreffende boerderij en die gaven aan dat ik niet iets eerder mocht komen om te versieren. Dit vond ik al echt belachelijk, maar alles was al geregeld en ik nam ook dat maar voor lief. Dan maar versieren terwijl iedereen er al is… ofzo. Het begon om 2 uur en was een half uurtje rijden dus toen wij om 1 uur in de auto stapten dacht ik dat we te vroeg zouden zijn. Wij waren de enige die snelweg pakten, de rest van de familie woonden nog dichterbij en gingen binnendoor. Wat denk je? Zo’n enorme file had ik nog nooit ingestaan, zowel de a9 als de a10 muurvast en we konden geen kant op. Reda huilend van vermoeidheid achterin. Uiteindelijk kwamen we om 3 uur aan. Een uur te laat en we hadden maar tot 4. Ook waren we met onze heerlijke chaotische persoonlijkheden het taartbestek vergeten dat we zelf moesten meenemen dus moesten we vorken delen. Gelukkig was dit pre -corona, maar aan onze oververhitte insta foto’s kan je zien dat dit feestje geen succes was.

Over zijn tweede verjaardag kan ik erg kort zijn... die was er niet. Het was vol in de lockdown vorig jaar en die hebben we dus overgeslagen.

Toen werd hij een aantal maanden geleden 3. Met in mijn hoofd het enorme leed van ons kind die een verjaardag had moeten overslaan (kind zelf niets van gemerkt, maargoed ‘moederschuldgevoel’ is een heftig iets) moest het dit jaar geweldig worden. We hadden dit keer het huisje bij de speeltuin afgehuurd, er was meer wijn dan limonade voor de ouders en we hadden ook een springkussen gehuurd. Dit moest goed gaan.

Even er niet bij stil gestaan dat er geen horeca is in de speeltuin of een oven of een frituurpan n het ongezondste geval. Tja we moesten dus hapjes vooruit maken. Corona proof, die koud konden worden geserveerd.

Dit is voor de georganiseerde, geoefende moeder waarschijnlijk een fluitje van een cent. Ik schoot helemaal in de paniek. Wat moet ik dan maken? Hoe ga ik dat netjes vervoeren? Ik kan niet koken. Wat Moet Ik Doen.

Godzijdank kwamen mijn zusjes en moeder me helpen en hebben we een dag lang wrapjes, kaasstengeltjes en borrelplankjes gemaakt en zag het er best prima uit allemaal. De dag zelf was ik op van de zenuwen. Wat moet er allemaal mee? Hebben we alles? 2 uur van tevoren erheen, springkussen opzetten, ballonnen opblazen, hapjes en drankjes in de koelkast (die was er wel). Uiteindelijk kwamen familie en vrienden en merk je dat een verjaardag geven serieus hard werken is. Elk halfuur langs met hapjes, tussendoor drankjes serveren. Een taart, cadeaus uitpakken met die kleine en baby van toen 3 maanden de fles geven en wiegen. Zowel mijn man, als ik was helemaal gesloopt na deze dag en Reda? Doodziek van alle opwinding, het ge ren en de overdosis suiker. Hij is daarna dagen overprikkeld en huilerig geweest. Kan nu al niet wachten tot volgend jaar. Dan hebben we 2 verjaardagen.