Het is mijn schuld dat ze diabetes heeft, deel 2

Ik maakte een tas klaar met spullen voor een overnachting, mijn man liep nog snel even een rondje met de hond, want het kon nog wel eens een nachtje gaan duren. In de tussentijd belde ik mijn moeder in paniek, angst en intens verdriet. 

Mijn moeder deed hoorbaar haar best om mij te troosten. Ze schrok natuurlijk ook van dit nieuws, maar snapte ook dat ze er nu voor mij moest zijn. Weliswaar is ze daar niet altijd even goed in geweest. Ze heeft zeker wel empathie, maar niet zoveel als je zou willen als dochter zijnde. Haar troostende woorden en bedoelingen bleven altijd wat vlak, ook al hoorde je er doorheen dat ze haar best deed. Sinds de diagnose van Eva leek ze zich wat afstandelijker te gedragen en werd mijn zoektocht naar een sprankje empathie bij haar alleen maar erger. Ze was al geen oppas oma, dat heeft ze nooit gewild en wij hebben daar alle respect voor. Ze heeft nog 2 kleinkinderen en daar heeft ze altijd haar handen aan vol gehad qua opvoeding en het verzorgen. Wij begrijpen dat ze nu graag een kleinkind wil zonder daar verzorger van te zijn en gewoon een leuke band mee op te bouwen door op visite te komen of af en toe een dagje weg of logeren. Maar toen Eva geprikt moest worden om te meten zag ik dat dit haar een stap te ver ging. Mijn ouders komen beide uit de zorg, maar je eigen vlees en bloed prikken is echt niet hetzelfde als een patient voor je neus te hebben. Daarna werd het contact ook steeds slechter en kwam van beide kanten steeds meer onbegrip en uiteindelijk is er na verschillende ruzies en contactbreuken gekozen om gewoon helemaal geen contact meer te hebben. 

 Maar even terug naar die waardeloze avond waarop we hebben ontdekt dat Eva diabetes heeft... Toen we klaar waren om te gaan, hebben we Eva uit bed gehaald en zijn naar het ziekenhuis gegaan. Eva vond het allemaal wel best, ze was 2 jaar en 8 maanden. Dan snap je ook nog niet zoveel van ziekenhuizen en dokters. Dat werd vanaf toen wel even anders... We kwamen binnen op de SEH en vrijwel direct kwam er een verpleegkundige, die hoorde ons verhaal aan, toen een arts, die hoorde ons verhaal aan, in de tussentijd kwam er af en toe iemand kijken, vingerprikjes doen bij Eva, werd er gebeld met ouders om de situatie uit te leggen en ze op de hoogte te houden en Eva zat daar maar.. die snapte er helemaal niets van. Ze was moe, maar vrolijk. Maar je zag dat daar de angst voor de "witte jassen" begon. Want elke keer als er iemand in een witte jas binnen kwam dan werd ze geprikt of onderzocht. Na een poosje kregen we te horen dat ze moest blijven ter observatie. Haar bloedglucose was gewoonweg te hoog en ze was te klein om dat gewoon af te wachten. Op het vele plassen en de hoge bloedglucose na, had Eva gelukkig nog geen beginnende verwoesting van haar lichaam. We waren er gewoon echt super op tijd bij! Maar het had geen week langer moeten duren. 

 Als je er over nadenkt, het had geen week langer moeten duren... Wij hebben gewoon vreselijk veel mazzel gehad dat ikzelf diabetes heb en een vermoeden had. 

Als ik dat allemaal niet had gehad, zoals zo veel andere ouders, dan had Eva in coma kunnen raken door een te hoge waarde. Ze had doodziek kunnen worden. Ze had aan verschillende infusen gemoeten in het ziekenhuis en zich zo vreselijk lamlendig gevoeld. 

Gelukkig is dat ons allemaal bespaard gebleven! En ik ben daar nog steeds zo dankbaar voor! Ik wil dan ook iedereen heel erg op het hart drukken, om gewoon je gevoel te volgen als het gaat om je kind. Niet afwachten, want het zal wel over gaan.

 Je niet af laten wimpelen door een nietszeggend advies, omdat je niet goed kunt vertellen wat er met je kind is, maar je zeker weet dat er wat mis is. 

 Drinkt je kind ineens heel erg veel, en plas het ook heel erg veel. Laat het de huisarts gewoon even checken! 

 Als wij nu foto's terug zien van voor de diagnose, dan schrikken wij nog steeds. Want voor ze zo veel begon te drinken was ze gewoon al sluimerend aan het afvallen. Maar dat gaat zo langzaam en met een kind die nog volop groeit zie je het niet. Ze valt namelijk niet af in gewicht, want ze blijft de hoogte in gaan. Maar er kwam geen vet meer aan. 

 Volg je hart en je gevoel. Want vaak heeft dat gelijk!