3 jaar geleden
Het is mijn schuld dat ze diabetes heeft
12 december 2018 20:45 viel de grond onder onze voeten in 1 klap weg. Een enorm schuldgevoel kwam omhoog gesprongen uit dat diepe, donkere krocht die onder mijn voeten is ontstaan. "Het is mijn schuld! Door mij heeft ze diabetes!" Het voelde alsof ik mijn mooie, lieve, knappe meisje ging verliezen aan een takke ziekte die je aan de buitenkant niet ziet, maar je hele binnenkant verrot maakt. Ze was nog maar 2 jaar, 7 maanden en 24 dagen oud! Dit kan niet nu al gebeuren!
Eva logeerde, voor ze naar school ging, altijd van zondag op maandag bij haar oma. Soms ook wat langer, want het is zo gezellig! Oma is gek op Eva en Eva is gek op Oma!
Het weekend voor die ene donkere dag, gaf Oma aan dat Eva enorm veel moest plassen. Echt wel een paar luiers vol op een dag. Het was heel gek, want Eva begon juist zindelijk te worden! Ze was nog geen 2 jaar oud toen ze het potje heel interessant vond en rond december was ze dus overdag al bijna helemaal zindelijk! Maar ineens was dat over. Kan.. ze was nog maar klein en nog niet echt op een zindelijkheidsleeftijd. Maar een paar luiers compleet vol plassen was wel gek. We keken het even aan... kan van alles zijn! We gingen op dinsdag gezellig naar de dierentuin. Ze zag op de terugweg wat witjes en had wallentjes onder haar ogen. Ze zat samen met de hond achterin de auto compleet uitgeteld van de dag.
De dag erna ging ze naar de opvang. Toen ik haar kwam halen zei ook de leidster dat ze heel veel had geplast en had gedronken. Alle alarmbellen ging af in mijn hoofd... het zal toch niet!? Nee... dat kan niet... ik had het er nog met de leidster over, over diabetes en hoe dat bij mij begon. Maar dat het ziekenhuis ons aan het begin van het traject had verzekerd, dat diabetes niet erfelijk is als de moeder diabetes heeft. 2% kans.. Net zoveel als een moeder zonder diabetes. Heeft de vader diabetes dan is de kans ineens 50%! Maar dat was het geval niet. Ik leunde zo erg op die cijfers omdat ik gewoon niet wilde dat mijn kleine meisje hiermee belast zou worden!
Thuis had ik het er met mijn man over. Het zat me niet lekker en hem evenmin. "Zal ik haar gewoon even prikken? Ze slaapt.. kan me niet voorstellen dat ze het voelt.." en zo geschiede... Enn bloedglucose van 25 was het resultaat en de horror begon.
Mijn man bleef maar roepen "Hoe kan dat nou!? Dit kan toch niet!?" Terwijl ik in een soort blinde handeling naar de telefoon greep en volautomatisch de HAP belde. Een nummer dat al jarenlang in onze telefoon staat, omdat ik zelf diabetes heb, maar nooit heb hoeven te gebruiken voor een ander.
Ik krijg een vriendelijke vrouw aan de telefoon en ik zeg "Goedenavond.. u spreekt met Megan" zei ik nog heel beheerst.... "Mijn dochter heeft diabetes!!" En ik barstte in hevig, ongecontroleerd snikken uit.
