Het gips is er af!!!

19 december 2016.. ik denk niet dat ik deze dag ooit ga vergeten.
Wat was ik zenuwachtig. Na 12 weken en 5 dagen mocht eindelijk het gips eraf. Ze was net 1 jaar geworden dus dit was een mooie cadeautje voor onze dame.

Onderweg naar het ziekenhuis zeiden we niet veel tegen elkaar. Hoe blij we ook waren dat het gips eraf mocht, we zouden nu ook te horen krijgen of het gips zijn werk had gedaan. Hoe ziet haar heup eruit? Zit het goed in de kom? Groeit de heupkom goed?

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moesten we eerst foto's laten maken. Inmiddels zijn Viënn en ik hierin getraind dus we waren ook zo weer buiten. Op naar de orthopeed voor het verlossende woord. De afspraak liep uit en elke minuut leek wel een uur te duren.

Eindelijk werden we naar binnen geroepen. We gingen zitten en de orthopeed liet de foto zien.. Ik zag het al meteen. De heup zat in de kom!!!! Wat een geweldig nieuws! De heupkop stond zelfs in de goede richting, we hadden geen beter nieuws kunnen krijgen.

Viënn moest de komende 3 maanden de campspreider weer aan, het liefst zoveel mogelijk maar de arts gaf ook aan dat vanwege haar leeftijd ze het niet meer zou accepteren dus dan alleen tijdens de slaapjes. We werden doorgestuurd naar de gipskamer zodat het gips eraf gehaald kon worden.

Onze dame was inmiddels behoorlijk bang geworden van mannen in een witte lange jas. Zodra ze op het bed lag begon ze ook te huilen. Nou ja huilen, zeg maar krijsen. Ze konden haar in de gang horen. Zo goed als we konden probeerden we haar af te leiden maar dit lukte absoluut niet. De gipsmeester begon het gips te verwijderen, ik had alleen maar oog voor Viënn. Wat was ze overstuur, het enge geluid van de zaag, de trillingen die zij goed voelde. Arm ding, al zoveel ellende meegemaakt en nu dit nog.

Voordat ik het in de gaten had was het gips eraf... Daar waren haar beentjes.. Ik tilde haar op en ik brak. De tranen liepen over mijn wangen, na 12 weken en 5 dagen had ik mijn meisje weer vast. Eindelijk Vïenn weer vast. Geen hard gips in mijn armen, niet in een ongemakkelijke houding haar vast houden. Nee, ik had Viënn vast, haar beentjes vast. Mijn meisje had ik weer terug. Ze klampte zich vast aan mij en was ook niet van plan mij los te laten.
Ik wilde haar aankleden maar ze weigerde haar armpjes los te doen.. Ergens denk ik dat zij ook goed door had wat er gebeurde op dat moment.

Met een overweldigend goed gevoel liepen wij het ziekenhuis uit, ik kon het wel van de daken schreeuwen! KIJK DAN NAAR HAAR, GEEN GIPS!!
De controle was goed, ons meisje was gipsvrij, onze dag kon niet meer stuk.

We kregen nog de mededeling dat we na 3 maanden op controle moesten komen. Maar ja, alles was nu goed dus we hoefden ons geen zorgen te maken. Of toch wel?