Het gesprek met mijn ongelukkige zoontje

Wat hakte dat er even in zeg! In mijn vorige blog vertelde ik over mijn zoontje. In het dagboekje las ik dat hij ongelukkig was. Ik wist even niet hoe ik dit moest aanpakken. Maar wat ik wel wist, is dat ik er voor hem was en dat we er samen uit komen. 

Toen mijn zoontje thuis kwam van zijn logeerpartij, zag ik een blij en lachend jongetje. Dat deed mij nog meer pijn, hij deed zo zijn best om zijn pijn te verbergen. Ik was blij om hem weer te zien en knuffelde hem. Ik had het de avond ervoor met mijn vriend over gehad. Hij was net zo verbaast als ik maar zei ook meteen dat we er alles aan gaan doen om hem weer gelukkig te maken. Ik was blij dat ook hij dit begreep en verder geen vooroordelen had. Wel wilden we dit allebei het liefst zo snel mogelijk uit de lucht hebben. Maar hoe pak je dat aan bij zo'n jong jongetje? Wij besloten om een film op te zetten waar dit onderwerp sterk naar boven kwam. Hij vindt het altijd heerlijk om filmpjes te kijken met zijn papa en mama dus dat kwam goed uit. 

Nog dezelfde avond hebben wij de bewuste film opgezet. Ik wist niet wat zijn reactie zou zijn en had me dus nergens op voorbereid. Toen de film fragmenten liet zien van een meisje dat een jongetje wilde zijn en haar haren kort knipte, begon Joris te snikken. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei hij dat hij moe was en wilde slapen. Dit vond ik uiteraard prima, de eerste stap is in ieder geval gezet. 

Mijn vriend was de volgende ochtend al vroeg naar zijn werk vertrokken. Ik ontbeet nog even met Joris voordat hij naar school toe ging. Nu we even met zijn tweetjes waren dacht ik dat ik misschien nog wat los zou krijgen. Ik vroeg hem opnieuw waarom hij aan het snikken was tijdens de film. Hij ontweek mijn vraag een beetje, en zei daarna dat hij dat jongetje op tv (meisje die een jongetje wilde zijn) zielig vond. Ik vroeg hem of hij de filmpje een beetje begreep en hoe hij erover dacht. Nog steeds antwoordde hij afwijkend. Ik liet het even zo. 

Nu, een paar weken later zijn we nog steeds bezig met het losmaken van het onderwerp. Ik merk dat hij het heel lastig vindt om erover te praten, maar dat hij weet dat ik er voor hem ben. Ik heb dit ook met zijn juf besproken, ze moest hiervan weten. Ook heb ik een afspraak met een psycholoog, ik wil graag een gesprek. Ik moet weten hoe ik hier verder mee moet omgaan en wat ik kan doen om Joris te confronteren. Ik heb dit expres nog niet gedaan omdat ik graag wil weten hoe ik het dan verder moet aanpakken. 

Wat ik wel weet, is dat dit allemaal goed gaat komen. Joris gaat weer gelukkig worden!