Snap
  • Kind
  • moederschap
  • blog
  • basisschool
  • vriendenboekje
  • Jeugdsentiment

Het bevreesde vriendenboek

Ergens in een doos op zolder liggen naast mijn kleuterrapport (inclusief veterstrikdiploma) en zelfgemaakt schilderijtje dat mijn moeder kocht bij de “goede-doelen-braderie” (zouden er ouders zijn die dan niét het werk van hun kind kopen maar de mooiere versie van een ander kind?) ook mijn poëziealbum en vriendenboek. Hoewel ik dacht dat de kleuters van tegenwoordig hun neus zouden ophalen voor zulke ouderwetse boekjes, bleek niets minder waar! Vriendenboekjes, in alle soorten en maten, zijn nog steeds hot. Toen onze oudste zoon op zijn eerste schooldag meteen een vriendenboekje in zijn handen gedrukt kreeg kwamen bij mij dan ook direct nostalgische gevoelens naar boven. Een ouder die het tafereeltje aanschouwde sprak toen de voor ons inmiddels memorabele woorden: “aah, er is een nieuw slachtoffer gevonden”. Verblind door de romantiek van het verleden begreep ik destijds niet waarom deze ouder met minder warme gevoelens naar dit boekje keek. Maar een jaar en heel wat vriendenboekjes later moet ik toegeven dat ook mijn liefde voor het vriendenboek danig bekoeld is…

"Zelfs de vaagste kennis krijgt dit ‘album amicorum’ in de handen gedrukt".

Waar men tegenwoordig het aantal volgers op facebook of ‘insta’ gebruikt als graadmeter voor populariteit wordt deze in de kleuterklas nog mede bepaald door het aantal vrienden in het vriendenboek. Toch toont dit boekje, net als social media, een schijnwerkelijkheid. Lang niet alle vrienden in het boekje zijn BFF’s. Zelfs de vaagste kennis krijgt dit ‘album amicorum’ in de handen gedrukt. Zelfs Sint en Piet, zo viel mij op, vullen tegenwoordig het boekje in dus ik moet aan de bak in december. Echte vrienden of niet: inmiddels zijn ook al heel wat vriendenboekjes in de rugtas van mijn zoon mee naar huis gekomen.

"Inmiddels zwerven de boekjes langer dan me lief is in ons huis rond…"

De eerste paar keer dat hij een vriendenboekje ontving beantwoorden wij diezelfde dag nog uitgebreid samen alle vragen. Na toevoeging van een mooie tekening en foto keerde het boekje de volgende dag keurig op tijd terug naar de rechtmatige eigenaar. Maar inmiddels zwerven de boekjes langer dan me lief is in ons huis rond, in afwachting van de gewenste antwoorden en/of foto. Wie heeft er tegenwoordig nog pasfoto’s in huis en waarom is de inkt altijd op net als je een vriendenboekje ontvangt? Hoe langer ze blijven liggen hoe gevaarlijker. Ze komen onder op een stapel terecht en dan geldt: uit het oog, uit het hart. Laatst brak het zweet mij uit toen het boekje van een vriendje spoorloos verdwenen leek te zijn. Mijn partner had heel dat boekje nooit gezien zei hij. Na het halve huis op de kop te hebben gezet vonden we hem in de kinderboekenkast. “Oh, ik dacht dat dat een gewoon boek was”, aldus partnerlief. Ik was allang blij. Ik was op het nippertje ontsnapt aan een heel ongemakkelijk gesprek met een andere ouder…

"Was z’n lievelingskleur nu goud of zilver? Dan maar allebei…"

Van het romantische beeld van mijn zoon en ik samen aan de eettafel met een vriendenboekje is inmiddels ook weinig meer over. Laatst trof ik mijzelf ‘s avonds laat op de bank aan met een stapel verdwaalde vriendenboekjes naast me, haastig alle antwoorden invullend (was z’n lievelingskleur nu goud of zilver? Dan maar allebei…) waarna mijn zoon de volgende ochtend, al kauwend op zijn ontbijt, zijn naam nog snel een paar keer invulde. Toen hij daarbij nog begon te zuchten ook was ik er klaar mee. “Als je ze niet in wilt vullen moet je ze niet aannemen. Ik doe het niet meer!” snauwde ik hem toe. Zinloze woorden uiteraard. Het duurde niet lang of het volgende vriendenboekje kwam mee naar huis en moeders ging weer aan het werk. 

"Je kunt op je vijfde niet achterblijven".

Na het zoveelste vriendenboekje te hebben ontvangen werd het tijd dat onze zoon zelf ook een vriendenboekje kreeg. Je kunt op je vijfde immers niet achterblijven… Gek van Freek Vonk was de keus snel gemaakt: hij kreeg een boekje van zijn held. Het album ging mee naar school en het grote wachten was begonnen. Zoals de meer ervaren basisschoolouders vast al hadden kunnen voorspellen: het boekje zag ik niet meer terug. Zo nu en dan vroeg ik voorzichtig of hij wist bij wie het was. Telkens werd een andere naam genoemd. Het boekje was in ieder geval nog in beeld.

"Enigszins beschroomd vroeg ik in de klassenapp of iemand toevallig het vriendenboekje had gezien".

Een paar weken na de meivakantie wist meneer echter niet meer waar het boekje was. Aangezien onze zoon nogal slordig kan zijn wilde ik niet meteen naar een ander wijzen. “Zit hij echt niet in je laatje? Heb je in je luizenzak gekeken?”. Meerdere sjaals en petten zijn al op mysterieuze wijze verdwenen in die luizenzak en ik sta er ook iedere keer weer van te kijken wat, en in welke staat, er uit zijn laatje mee naar huis komt.  Maar ook op school lag hij niet, aldus mijn zoon. Mijn laatste redmiddel was de klassenapp. Enigszins beschroomd vroeg ik daar of iemand toevallig het vriendenboekje had gezien. Al snel kwam het verlossende woord: “Uhm, het zou kunnen dat het boekje bij ons ligt maar dat durf ik niet met 100% te zeggen. Ik had een paar dagen terug het idee dat we nog een boekje moesten invullen, maar dacht een boekje van Kees, maar die had ik al teruggeven. Ik heb daarna niet meer in de mand gekeken maar het zou best kunnen dat die van jullie daar nog in ligt…”

"Voorlopig ligt het vriendenboekje even in onze boekenkast bij te komen van zijn avontuur…"

In meerdere opzichten was dat appje een verademing. Allereerst: Het vriendenboekje was terecht. Voor hoe lang is de vraag maar voorlopig ligt hij even in onze boekenkast bij te komen van zijn avontuur… Maar nog belangrijker: wij blijken niet het enige gezin te zijn met vriendenboekjes die (net als sommige visite bij je verjaardag) te lang blijven plakken en ook deze moeder leek noodgedwongen “chef vriendenboek” te zijn geworden.

Toen ik mijn zoon gister van school haalde liep één van zijn klasgenootjes met een vriendenboekje in haar handen. “Kijk mama, ik heb het vriendenboekje van Sem!”, riep zij vrolijk naar haar moeder. De zucht en cynische ondertoon toen moeder reageerde met “Oh wat leuk…”, begreep ik deze keer helemaal…  

Wil je meer van mijn blogs lezen over mijn avonturen als moeder van drie kinderen? Volg mij dan hier of op instagram (www.instagram.com/is_het_al_zeven_uur) of lees mee via mijn blog www.ishetalzevenuur.nl. 

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Danielle90?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.