Help; ik ben gewelddadig naar mijn kind

Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik fel tegen het gebruik van de corrigerende tik. En begrijp me niet verkeerd, het idee dat ik mijn kind opzettelijk pijn doe, breekt mijn hart nog steeds.

Maar ik weet van mezelf ook, ik heb een kort lontje. Ik ben fel en heb weinig geduld. Inmiddels hebben we zonder kleerscheuren de eerste 3jaar van onze oudste overleefd, de terrible two's leken we te hebben overgeslagen. Natuurlijk heeft hij soms zn momenten gehad waar ik hem wel wat aan kon doen, maar echt erg was hij nooit. Sinds zijn derde verjaardag lijkt hij echter een heel ander kind te zijn geworden. En eerlijk gezegd trek ik het maar amper. Of liever gezegd eigenlijk niet..

Hij luistert niet, heeft een grote mond en praat terug. Als ik bijvoorbeeld zeg dat hij stil moet zijn, zegt hij gerust dat mama stil moet zijn. Dreigen met bijvoorbeeld zonder toetje naar bed of ter time out tegen de deur aanzitten hebben geen effect meer. Hij zegt gewoon dat ie dan wel tegen de deur gaat zitten. Inmiddels ben ik ten einde raad, en vind ik mezelf steeds vaker een tik uitdelen, hem bij zijn arm grijpen of zelfs een keer aan zijn mooie haartjes. Dit is dan met name rond het middagdutje en het in de avond naar bed gaan. 

Meneer weigert te gaan slapen en daagt me regelmatig ook gewoon uit. Ik raak radeloos en weet niets meer te bedenken en leg en uit dat ik hem anders pijn ga doen. Niet omdat ik dit wil! Maar omdat ik niks anders meer weet. En het breekt mijn hart dat ik het in me heb om überhaupt een 3jarige pijn te doen. Hij staat echter voor me en zegt letterlijk sla me! De keren dat het daadwerkelijk tot een veeg komt, huilen we allebei. Ik denk ik nog wel meer dan hem.. HELP MIJ! Alsjeblieft!