Harde snoepjes...

"Mama, ik heb harde snoepjes gegeten en ik leef nog." Met deze woorden kwam mijn zeven jarige dochter thuis van een feestje. Ze wil ook nog weten of ik het erg vind. Nu zul je je wellicht afvragen welk kind van zeven mag geen harde snoepjes? Genoeg redenen te bedenken natuurlijk... maar voor onze reden moeten we ongeveer vijf jaar terug in de tijd.

Het is een donderdag in juni, mijn moeder heeft eigenlijk oma-dag, maar omdat mijn dochter ziek is, komt ze op bezoek. Het gaat al heel de ochtend best goed, de koorts is gelukkig gezakt. Sinds een half jaar heeft ze bij koorts stuipen. Dit kunnen koortsstuipen zijn, maar ook epilepsie en morgen staat een E.E.G onderzoek gepland om dat uit te zoeken. 

Het is tijd voor de lunch. We zitten samen aan tafel en ik smeer een boterham voor mijn dochtertje. Van oma krijgt ze alvast een stukje appel. Ze neemt een hap en meteen na die hap, krijgt ze een aanval. 

Een aanval en in haar mond zit een hap appel, nog niet gekauwd. Als die appel in haar keel schiet, zijn we haar kwijt. Snel til ik haar op en hang haar ondersteboven en oma steekt haar vinger in haar mond. Het gaat niet makkelijk, want door de aanval zijn alle spieren aangespannen. Na een paar seconde, die aanvoelen als een uur, is het stukje appel uit haar mond. Ik zak door mijn benen en leg haar stabiel op haar zij en begin dan te huilen. 

Mijn meisje komt vlak daarna uit de aanval en krijgt er die dag nog twee, met als gevolg dat we een nachtje logeren in het ziekenhuis. Een paar maanden later volgt de diagnose: toch epilepsie. 

Ze heeft veel aanvallen gehad, maar deze is er eentje die heel veel impact op ons heeft gehad. De eerste weken na de aanval, wil ik haar het liefst alleen heel zacht vloeibaar voedsel geven. Ook controleer ik haar temperatuur vlak voor we iets gaan eten en mag ze alleen eten als ze naast me zit. Langzaam gaat het beter, we eten weer fruit en de thermometer is niet meer nodig. 

Maar dan komt Sinterklaas en ik merk dat strooigoed toch wel heel spannend is. We slaan liever nog een jaar over. Maar beseffen wel dat nu ze drie is, ze volgende Sinterklaas op school is en gewoon een kruidnootje moet kunnen eten. 

We gaan oefenen. De kruidnootjes gaan door de helft en ik zit er naast. Langzaam groeit ons vertrouwen. Maar dan komt pasen en zo'n eitje is lekker, maar wel erg massief... nog maar even niet. Ook harde snoepjes doen we liever nog niet. We zijn benieuwd hoe ze dat op school gaat doen. Maar dan blijkt dat ze heel goed weet wat ze wel en niet mag. Traktaties met hardere snoepjes komen mee naar huis, we ruilen ze om met lekkers uit haar veilige trommeltje. 

We zijn door de jaren heen een heel eind gekomen. Met Pasen mag ze chocolade-eitjes en ook het meeste strooigoed mag gewoon. Toch neemt ze nog trouw snoepjes mee naar huis. Tot die verjaardag, toen ze besloot het te proberen. Ik ben trots op mijn meisje, dat ze zo zelfstandig besloot dat ze het kon en dat heeft ze bewezen. We laten weer een stukje los en vertrouwen er op dat het goed komt! Al vindt mama het wel fijn als ze lollies voorlopig nog mee naar huis neemt...