Hallo hele grote nieuwe mijlpaal

Het is zo ver! Ook ik moet er aan gaan geloven. Of nouja onze dochter dan vooral. Een ENORME mijlpaal, wellicht wel 1 van de grootste. Al kan ik dat ook zo ervaren omdat ze ook nooit naar een opvang is gegaan. Maar goed, de tijd van rennen/vliegen vallen en weer opstaan is ook hier aangebroken. De ochtenstress van op tijd de deur uit kunnen. De koffie die ondertussen ijskoffie is geworden. De kleuter die zich meer tijd neemt dan dat er is. Het peuterzusje die nog even dwars gaat doen. Jaaaa ik zie het al voor mij hoor. De 'rustig opstarten'- ochtenden zijn nu voorgoed voorbij. Doordeweeks dan he. 😁 En mijn god wat ben ik benieuwd naar dat hele schoolpleingebeuren waar ik vanaf morgen als echte newbie schoolpleinmama waarschijnlijk enorm op zal vallen. Van alle kanten uitstralend dat ik geen idee heb hoe of wat. Oh mèn! Maar voor het zover is...

...neem ik jullie eerst nog even mee terug naar de vroege ochtend van 4 oktober 2016. Het is iets na half 6 en ik word wakker. Mijn dikke 38+ weken-buik rust nog lekker op het matras en binnenin die dikke buik beweegt vrolijk en enthousiast een klein babymeisje. Ergens heel ver weg voel ik iets wat lijkt op opkomende menstruatiekramp. Maar verre van pijnlijk. Nog niet eens ongemakkelijk zelfs. Maar het maakt mij wel alert. Want op harde buiken en oefenweeen na heb ik deze typische kramp al heeeeeel lang niet meer gevoeld. Mijn alertheid leert mij in het uur dat volgt al snel dat er regelmaat in de kramp zit. Zelfs al stelt het nog niet gek veel voor na elke 15 minuten piekt hij iets om daarna weer weg te zakken. 

Dit is mijn eerste zwangerschap dus uhm tja weet ik veel how the cookie nou precies crumbles. Wat ik moet verwachten. Hoe het zal verlopen van uur tot uur. Mijn man laat ik dus ook gewoon naar zijn werk gaan want er is mij aan alle kanten verteld dat het bij een eerste bevalling wel een hele tijd kan duren. Wat zou hij hier nu al thuis blijven zitten als de kans er in zit dat er vanavond nog niet gek veel veranderd is? Enkele uren verstrijken en de 15 minuten ertussen worden al steeds korter. Ik hoef in ieder geval niet te twijfelen of het ook echt doorzet. Dat doet het zeer zeker wel. Daar hoef ik geen Einstein voor te zijn. Ergens wil ik geen miep zijn en 'te vroeg' bellen maar iets na half 10 bel ik dan toch mijn man op met de mededeling dat hij toch maar naar huis moet komen. Hij moet een half uur rijden dus just to be sure. In de tussentijd duik ik onder de douche want de krampen zijn ondertussen venijnig en komen elke 4 minuten ongeveer. Rond kwart over 10 is hij thuis en als hij mij op de badkamer aantreft is het voor hem wel duidelijk. Hij gaat sowieso alvast even de verloskundige inlichten. Ze meld dat ze nog even bezig is en ze rond het middaguur komt kijken. En halleluja wat een opluchting als iets na 12 uur de deurbel klinkt. Lang verhaal kort, ze controleert en constateert 7 cm ontsluiting. 'Say what?!' Dat verklaard een hele hoop. En stiekem enorm opgelucht want als dit nog in de categorie 'we beginnen net' was gevallen dan zou het echt pittig worden nog. Ik zat nu immers al op flinke weeën die elke 1 a 2 minuten kwamen. Ik wilde bevallen in de open verloskamers dus we moesten maken dat we die kant op gingen. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis en gesetteld op onze kamer volgde weer een controle. 9 Centimer. Hoppa! Maar toen een kleine kink in de kabel. Zo vlot als alles daarvoor verliep bleek ons dametje een sterrenkijker en heb ik uiteindelijk met 10 cm de persweeën moeten wegzuchten en in elke mogelijke houding die er ook maar bestaat moeten liggen, zitten en hangen om haar over dat ene 'randje' te krijgen. 70 (!!) Minuten persen heeft het mij gekost maar toen was ze er. Iets na half 4 in de middag, op 4 okt, werden wij de super trotse ouders van Abigail. (Abby)

En nu zijn we dus 4 jaar verder. Ruim 4 jaar zelfs. En ik hoor jullie denken. Ze had toch al lang op school moeten zitten? Klopt. Maar er is bij ons nog een verhuizing tussen gekomen en we wilden haar niet enkele weken op de ene school laten beginnen en dan daar weer weg halen. Om vervolgens in een nieuwe woning te belanden, wat ook spannend is, en vervolgens een nieuwe school/klas en klasgenootjes. Nou is ze vrij makkelijk en super sociaal maar toch is ze ook nog steeds pas 4 jaar. En dat is gewoon nog erg jong. Dus babysteps en niet teveel tegelijk willen. 

En zo begint ook voor mij een nieuw tijdperk en weet ik niet zo goed wat ik er van vind. Haar rugzakje staat klaar, haar lunchtrommeltje ook en ze is zo trots op beide. Alleen al vanwege de tas en de trommel heeft ze zin in morgen. 😆 Heerlijk! Waar je een kind al blij mee kan maken. Maandenlang heeft ze hier naar uitgekeken. Maandenlang is het school voor en school na en de kennismaking vorige week was ook gewoon geweldig. Ze genoot. Ze pastte er toen al perfect tussen. Met haar winterjas nog aan plofte ze zo tussen alle andere kindjes in die net in een kring waren gaan zitten. Geen enkele twijfel bij Abby. Geen angst of verlegenheid. Daar zat ze dan. Haar vinger schoot de lucht in en ze kreeg de beurt. De juf speelde er ontzettend leuk op in en behandelde haar al alsof ze er al bijhoorde. En ons meisje straalde van oor tot oor.

Maar nu...nu is het moment dan toch bijna daar. Het echte werk. Morgen moet ik mijn meisje aan een poort (rot corona!!) af gaan geven. En moet ik vertrekken. Haar van 08:15 tot 14:30 achterlaten. De zorg aan iemand anders overlaten. Na 4 jaar lang mijn kleine maar toch ook al zo grote meisje bij mij gehad te hebben (thuisblijfmoeder) moet ik haar echt los gaan laten. En dat vind ik toch maar heel raar. Ik denk dat ik er meer moeite mee heb dan haar. Zij is er echt klaar voor. Nu ik nog. 😉

Haar kleren voor morgen liggen klaar. Ik weet al precies wat ze met haar haartjes wil en ik heb mij al helemaal uitgedacht wat ik echt niet moet vergeten morgenochtend. Met mijn add hoofd gaat de komende periode echt wel een uitdaging worden. Ik voel mij echt zo'n noob. Vind het zowel spannend als tof de tijd die komen gaat. Ik kijk uit naar al haar verhalen en ik hoop met heel mijn hart dat ik morgenmiddag een super blij en enthousiast meisje op mag gaan halen. Met een kleine knoop in mijn maag ga ik zo maar eens het licht uitdoen en hopelijk doe ik een oog dicht. 😅 Kleine meisjes worden zo snel groot. Zo lig ik nog te puffen en ineens is ze 4 jaar! Bizar. 

Op naar een nieuw hoofdstuk.  Ben zo benieuwd. Jammer van corona die er toch een schaduw overheen werpt. Maar het is helaas niet anders. En verder laat ik mij maar verrassen. To be continued.