Haar eerste spreekbeurt.. over 'haar' ADHD

Mijn lieve grote meisje.

Mijn lieve grote kleine meisje.

7 jaar oud, en de spreekbeurten van je klasgenootjes vond ze kinderachtig.

'jeetje mam, alweer een spreekbeurt over paarden. Over paarden hé mam. kinderachtig toch'.

Nee lieve schat, je zit in groep 4... paarden zijn niet kinderachtig. Maar jouw hersens zijn al zoveel stappen verder.. 

Vandaag was het tijd voor haar eigen spreekbeurt. Over ADHD, dat wilde ze graag. Over ADHD in het algemeen en ook over haar ADHD. Haar trampoline hoofd. Haar raket hersens hebben we deze spreekbeurt achter wegen gelaten, maar ze heeft op haar manier en met haar woorden zo duidelijk geprobeerd te vertellen waarom ze de wereld om haar heen soms niet hoort, waarom ze sommige dingen niet kan handelen en waarom ze nooit moe is. Ze rent iedereen eruit op school, dat vind ze het mooiste aan haar ADHD. 

Wat een intens geluk dat we na een zoektocht van bijna 3 jaar eindelijk een meisje hebben wat haar 'hindernissen' heeft omgedraaid naar 'positieve kracht'. Het hebben van ADHD is niet leuk of plezierig, het is lastig voor zowel de persoon die het heeft als de omgeving om die persoon heen. De maatschappij is niet gemaakt voor ADHD'ers en daarom is het moeilijk om mee te draaien in een wereld waarvoor jij veel te snel gaat. En hij mooi, dat ze nu eindelijk kan inzien hoe tof het is om ADHD te hebben. De negatieve kanten hebben we of getackeld met schema's, of we accepteren ze en hebben ook daar een oplossing voor gevonden. 

Lief meisje, je bent zo mooi.

Je bent zo krachtig. De therapie die we de afgelopen weken samen hebben doorlopen heeft me zoveel inzichten gegeven en jou ook. Je gelooft in jezelf, je vertrouwt op jezelf en ook steeds meer op mij. Je leert dat je met jouw hoofd en gedachtes ook een mooi onderdeel mag zijn van de maatschappij. Och, wat houd ik van jou.

Jij bent Kiki
en jouw naam betekent niet voor niets 'een parel'.