Goede voornemens

Goede voornemens. Iedereen heeft ze volgens mij. Hoewel lang niet iedereen dit openlijk zal toegeven. Ik neem mezelf ook ieder jaar op 31 december wel iets voor dat ik komend jaar anders wil doen. Meer geld sparen, op zoek gaan naar een nieuwe baan of vaste verkering, wat kilo's afvallen, enz. Alle clichés zijn bij mij al een keer de revue gepasseerd. Echter doordat ik ze nooit hardop uitspreek of ergens heb vastgelegd, is het altijd heel makkelijk geweest om te doen alsof ik niet gefaald had. Niemand, behalve ikzelf, wist namelijk iets van mijn goede voornemens af. Dit jaar heb ik besloten wel actief met mijn goede voornemen aan de slag te gaan. Aan de hand van de datum van deze blog kun je je misschien afvragen waar het nu al is misgegaan. Was het luiheid waardoor ik op 1 en 2 januari niets heb opgeschreven? Gebrek aan inspiratie? Mensen die mij goed kennen zouden weten dat beide opties reëel zijn. In dit geval is de reden echter anders. Dit jaar realiseerde ik mij namelijk pas in de nacht van 2 op 3 januari wat mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar moest worden.

Voor de vijfde nacht op rij slaap ik slecht. Zoals je kan verwachten met drie kinderen in de leeftijd van zes, vier en drie, zijn de nachten van mij en mijn man nog regelmatig gebroken. Vooral in de herfst- en wintermaanden worden onze kinderen regelmatig geveld door de griep. Dit jaar jammer genoeg geen uitzondering. Ik ben iemand die haar nachtrust echt nodig heeft. De afgelopen vijf nachten slaap ik vanwege en ziekte en zeer van de kinderen dus volgens mijn eigen standaard 'te kort'. Dit heeft afgelopen nacht geleid tot mijn breekpunt. Toen onze jongste voor de vierde keer die nacht het op een loeien zetten (dit keer vanwege pijn aan haar teen), ben ik uit mijn slof geschoten. Natuurlijk heb ik eerst middels allerlei trucjes geprobeerd om haar ongemak weg te nemen. Nadat dit niet voldoende was en mijn dochter nogmaals ontroostbaar begon te huilen, heb ik haar uit bed getild en beneden in een donkere huiskamer neergezet met de mededeling dat ze "het zelf maar moest oplossen". Hoewel onze dochter over het algemeen een hele slimme en zelfstandige dame is, is dit natuurlijk geen realistische 'oplossing'. Neem daarbij het feit dat ik, bij het overbrengen van deze boodschap mijn stem aan het verheffen was (want laten we eerlijk zijn, dat klinkt toch beter dan dat je toegeeft dat je tegen je hulpeloze kind hebt staan schreeuwen), en je hebt een moment waarop je als moeder zijnde zeker niet trots bent.

Maar ook dit soort momenten horen bij ouderschap. En nadat ik een momentje voor mezelf heb genomen, heb ik mijn dochter weer netjes naar haar bed gebracht en ingestopt. Ze is vervolgens goed gaan slapen. Mijn goede voornemen ontstond vlak daarna, toen ik terugkeerde naar mijn bed. Mijn man, die ook wakker was geworden van het huilen van mijn dochter en de hele scène eromheen, draaide zich om in bed en lag binnen twee minuten heerlijk te slapen. En ik? Ik lig hier dus vier uur later nog steeds klaarwakker. Een eindeloze stroom aan gedachten spookt door m'n hoofd. De kinderen, het werk, mijn studie; alles komt meerdere malen voorbij. Naar aanleiding van het incident van vannacht, doe ik mijzelf vandaag de belofte om er meer en op een liefdevollere manier voor mijn kinderen te zijn het komend jaar (en hopelijk nog vele jaren daarna). Door mijn gedachten, frustraties en ervaringen vast te leggen, hoop ik ruimte in mijn hoofd te krijgen. Meer rust betekent meer geduld en veerkracht om met onvoorziene situaties om te gaan. Ja toch?

Deze blog is dus bedoelt als uitlaatklep. De geschreven stukken zullen hopelijk een mooie herinnering vormen voor mijzelf, mijn gezin, mijn studenten en collega's. En wat zou het een leuke bijkomstigheid zijn als ik daarbij iemand nog kan amuseren of inspireren met de avonturen uit mijn dagelijks leven...