Girls will be girls...

Ik ben een bofkont.

Het gaat goed, ze zijn gezond. Ik lach me een ongeluk om de dingen die Ravi zegt en Faye doet. En soms huil ik even na een zware dag. Of juist na een geweldige dag; als ik beneden kom na twee lachende kinderen op bed gelegd te hebben en er niemand is om de euforie mee te delen. Dan ga ik mijn moeder en Patrick maar berichtjes sturen, want die zijn het natuurlijk onvoorwaardelijk met me eens als het gaat om hoe geweldig de kinderen zijn. Of hoe vervelend, dat ook.

En de laatste paar weken ga ik schrijven. Naast dit blog, ben ik ook bezig met een heleboel verhalen voor Ravi en Faye. Gewoon, omdat je nooit weet wat er gebeurt en bovendien, omdat mijn kijk op het gebeurde waarschijnlijk blijft veranderen. Het lijkt me echt bijzonder om over tien jaar terug te lezen hoe moeilijk het soms was, en hoe leuk. Hoe moe ik soms was en hoe we vier dagen buikgriep met zijn vieren doorkwamen.

Hoe ik stiekem moet lachen om Faye, als ze op slinkse wijze Ravi van al zijn chipjes weet te ontdoen, terwijl haar bakje helemaal vol zit. Hoe ze jan en alleman, liefst op de meest bijzondere momenten en manieren, 'pappa' noemt. Van Zwarte Piet, tot de man voor ons in de rij (terwijl ze lief over zijn billen aait). En gelukkig ook pappa zelf, op Skype en in het echt. Hij is wel de enige die ook altijd kusjes krijgt.

Ze weet nu al zo goed wat wel en niet mag, dat ze me eerst een knuffel en een kus komt geven, voor ze het pak billendoekjes leeg trekt. Dus wanneer ze me spontaan komt knuffelen, kijk ik eerst goed de kamer rond. Als ze 'dag' zegt, gaat mijn blik gelijk naar de trap: zit het hekje dicht? Stiekem een koekje of een stukje kaas eten? Vergeet het maar. Faye ziet alles. En wil alles. Faye kan alles, vindt ze zelf. Ze kan zelf de trap op (lang leve het genoemde traphekje). Zelf oversteken (de eerste keer dat ze 'auto' zei, was toen ze midden op de weg voor een wachtende auto bleef staan). Zelf eten. Zelf jas aan doen.

Als alle meisjesmensen zo beginnen, vraag ik me af waar de onzekerheid in mezelf en veel vrouwen die ik ken vandaan komt. Faye vindt zichzelf geweldig. Ze weet wat ze wil. Ze is wie ze is. Haar hele houding zegt: 'Deal with it!' Ik kan slechts hopen dat ik dat ooit weer terug krijg. En, belangrijker, dat Faye zo blijft.

Onderstaand een klein stukje uit het eerste dat ik aan Ravi en Faye schreef, in plaats van over hen:

“Jullie zijn fantastisch. Jullie zijn mijn wereld. Jullie zijn mijn kinderen. Het moment dat ik mamma werd, is het moment dat ik leerde dat onvoorwaardelijke liefde toch bestaat. (...) Faye. Een heel andere bevalling, een heel andere ervaring. De twijfel of ik van nóg iemand zoveel kon houden, of er nog iemand bij kon in mijn gewone hartje. En ja hoor. Blijkbaar heb ik nogal een veerkrachtig en elastisch hart. Ruimte genoeg, ruimte over. Nog zo'n gewoon fantastisch kind erbij. En weer het besef. Dat ik gewoon alles voor je zou willen doen, lieve Faye! Je alle pijn en al het vallen besparen, je vooral ver weg houden van jongens die je hart kunnen doen barsten (barsten, maar nooit breken!). Je onzekerheden en je kwetsbaarheden wegnemen, zorgen dat je altijd zo vol zelfvertrouwen blijft als nu. Maar ik weet nu al dat dat een luchtkasteel is, een onbereikbaar streven. Ik hoop wel dat ik kan bijdragen aan je zelfvertrouwen, je kan ondersteunen in het ontwikkelen van je zelfbeeld. Dat ik een positief voorbeeld kan zijn.

En dus lieve Faye, omdat ik jou niet kan helpen later, als ik mezelf nu niet help, ben ik aan mezelf gaan werken en gaan schrijven. Want als ik onzeker blijf over mijn lijf en mijn waarde, hoe moet ik jou dan later overtuigend gaan vertellen dat je goed bent. Perfect. Dat je prachtig bent. Want dat ben je nu al. Kan niet mis. Jij bent mijn Faye, mijn kind.

Dus door jullie leer ik. Door jullie word ik beter dan ik was. Word ik mamma. En me ervan bewust dat ik niet magisch ben. Dat ik twee handen heb. Een mond om met jullie te praten. Ogen om naar jullie te kijken.

Hopelijk word ik daar goed of in ieder geval goed genoeg in. Vertrouwen jullie me en hebben jullie steun aan me. Ik wil niets missen. Er staan genoeg foto's en filmpjes op de harde schijf om je hele leven plezier aan te hebben. Maar ik maak jullie pas echt mee zonder telefoon en camera. Zonder filter. Zonder gedachten aan het aantal 'likes' dat het oplevert.

Jullie zijn prachtig. Jullie zijn fantastisch. Nooit vergeten.”