Gips vrij!

Ik begon net te wennen aan het gipsbroekje.. Buiten het feit dat het onhandig is met bijvoorbeeld een luier. Even in de was doen zat er niet in. En dat ik heel graag mijn kind gewoon even lekker normaal in de douche wilden wassen waren dingen waar ik erg naar verlangde. Na 3 weken gips mocht het gekke ding eindelijk van haar beentje. Wat was dat moment een gegil, maar gelukkig ging het allemaal heel snel! Eindelijk thuis vond ik het maar eng tot het moment dat ze aangaf dat ze wilden gaan lopen.. Met gips liep ze ook al. Maar zonder gips, dat was gewoon eng, spannend en ik hield me hart vast. De arts heeft me verzekerd dat het echt gewoon een ongelukkige val was. Maar de eerste weken, ik was overbezorgd!

Haar eerste stapje kwam al vrij snel. Ze liep op haar tenen, en liep eigenlijk nog in dezelfde stand als met het gips. Zelf vond ze het ook eng, en hield zich continu vast aan de bank en de tafel. Ergens gaf me dit rust. En werd het beetje bij beetje opgepakt tot ze in de weken die volgde weer los durfde te lopen. Uiteindelijk was ze weer op dezelfde ontwikkeling als waar ze was. Maar buiten lopen durfde ze nog niet.

Ondertussen zijn we 3 maanden verder. En sinds een paar weekjes durf ze buiten te lopen en zelfs een beetje te rennen. Wat kan ik genieten van mijn (b)engeltje die wegrent.

Ik merk geen rare dingen op, behalve dat ze erg voorzichtig is. Maar dat vind ik stiekem heel erg fijn.