Gadverdamme

Ieeuw gadverdamme: die tekst schalt ofwel uit onze radio wanneer het gelijknamige nummer van kinderen voor kinderen op staat of klinkt uit de mond van één of beide zoons bij het zien van het avondeten. Het diner, de maaltijd die bij ons thuis voor de meeste woorden zorgt. Wanneer ik de oudste ophaal bij de bso is steevast de eerste vraag: “Wat eten we vanavond?” Ik begeef mij dan meteen op glad ijs. Eén verkeerd woord en ik weet dat ik gemopper heb van het moment dat ik de maaltijd prijsgeef tot het bord met eten ruim een half uur later daadwerkelijk voor z’n neus verschijnt. Soms weet ik tijd te kopen door het op een “dat weet ik nog niet” te gooien maar meestal kom ik er niet onderuit. “Nee, niet wéér die vieze aardappel?!?”

"“Klein hongerlapje” noemt haar oma haar ook wel eens liefkozend"

Onze dochter is een prima eter. Alles wat je voor d’r neus zet gaat met smaak naar binnen. Fruit, groente, brood, pasta, aardappels. Ze lust het allemaal. “Klein hongerlapje” noemt haar oma haar ook wel eens liefkozend. Al heeft ze net haar bord leeg, ziet ze wat te eten dan wil ze het hebben ook. Zo klein als ze is weet ze ook al dondersgoed wanneer jij iets eet dat lekkerder is dan dat wat zij eet. Haar eigen bordje duwt ze resoluut opzij (of kiepert ze nonchalant over het randje van haar tafeltje). Als ze niet vast zou zitten klom ze zo uit haar stoel recht op haar doelwit af. Ze heeft een neus voor lekker eten dus als haar broers hun bakje met chips even onbewaakt op de bank laten liggen kan je er van op aan dat ze er binnen no-time naast staat. Bij nummer drie ben je overduidelijk ook minder principieel en consequent dan bij nummer één dus deze dame heeft inmiddels proefondervindelijk ontdekt dat een Magnum inderdaad lekkerder smaakt dan kale yoghurt… 

"Mag die arme jongen geen frietjes?!"

Maar hoe goed zij nu ook eet, ik weet dat dat van de ene op de andere dag kan veranderen. Onze jongens waren tot een jaar of twee ook prima eters. Gingen we met familie uiteten dan namen we de eerste jaren voor onze oudste standaard zelf een bakje pasta met rode saus mee. Hij at niets liever. Daar werden we ook wel eens om bespot: “Mag die arme jongen geen frietjes?!” Dat wij geen hele strenge dieetvoorschriften hanteren blijkt wel uit het eerder genoemde Magnum voorbeeld. Het was dus geen principiële keuze tegen friet. Maar hé, hij at zijn spaghetti bolognese met smaak naast zijn friet-etende neefjes en nichtjes. Waarom zouden we dan al friet aanbieden? Patat zou hij zijn hele leven nog eten, zo redeneerden wij. Dat vermoeden bleek te kloppen. Tegenwoordig gaat pasta met rode saus er niet meer in, maar friet des te beter. 

"Ogenschijnlijk van de ene op de andere dag veranderen ze van kleine bourgondiërs in muggenzifters"

Voor beide jongens gold dat ze vanaf een jaar of drie moeilijk begonnen te doen met eten. Te pittig, te zuur, te veel structuur of juist te weinig. Ogenschijnlijk van de ene op de andere dag veranderen ze van kleine Bourgondiërs in muggenzifters. We hebben wat scènes gehad waarbij onder groot protest een hap naar binnen ging, de ogen groot werden en het “vieze goedje” per direct uit de mond moest verdwijnen. Op zich geen groot probleem zou je denken. Happen, slikken, rillen en klaar. Ware het niet dat ze dan weigerden de hap door te slikken of uit te spugen… Ik kan veel maar eten uit monden toveren kan ik niet. Ik zie me nog zitten met servetjes bij een kokhalzend kind dat steeds meer in paniek raakte: “spuug nou gewoon uit!!”. Nee, dat zijn niet de mooiste momenten van het ouderschap…. 

"Lieverkoekjes worden in ons huis stiekem wél gebakken"

Die scènes lijken gelukkig inmiddels wel verleden tijd maar het muggenziften is nog vaste prik. Er gaat eigenlijk geen avond voorbij dat er niet gezeurd wordt over “het vieze eten” dat de kinderen nu weer voorgeschoteld krijgen. Tenzij één van de vijf p’s op het menu staat natuurlijk: pizza, patat, pannenkoeken of ter variatie: pasta-pesto. De middelste, zijn oudere broer perfect papegaaiend, roept al voor hij überhaupt weet wat op het menu staat dat hij het niet lust. Als je de kindercommentaren zou moeten geloven zijn wij twee heel belabberde koks. Ik roep altijd dapper dat de kinderen gewoon moeten eten wat de pot schaft en dat wij niet anders gaan eten door de kinderen. Maar dat is natuurlijk lariekoek. Lieverkoekjes worden in ons huis stiekem wél gebakken. Ja, wij zetten genoeg dingen voor waarvan we vooraf al weten dat de kinderen gaan protesteren. Toch voeg ik meestal bewust of onbewust iets toe dat “het leed” wat kan verzachten (“eet je aardappel dan met wat appelmoes”). Kiezen we uit al die verschillende groentes iets te vaak naar mijn zin wortels. Eten we echt minder vaak stamppot dan ik zou willen. En zie je me geregeld stukjes paprika of prei van de borden vissen, ondanks dat ik die even daarvoor bewust aan de maaltijd heb toegevoegd…

“Eerlijk is eerlijk, soms is er gewoon niks aan”

Teksten als “Nee, dat is geen paprika, dat is wortel” (overduidelijk kijkend naar een stukje paprika), “Hoezo, je lust dat groene niet, waar denk je dat je favoriete pesto van gemaakt is?” en natuurlijk “Nog drie hapjes en dan krijg je een toetje” vliegen hier geregeld over tafel. Pedagogisch gezien pakken we het vast lang niet altijd correct of effectief aan. Maar ja, wij zijn ook maar net mensen. Na een lange dag werken, wanneer je eindelijk je kinderen weer ziet die, net als papa en mama, moe zijn, zit je gewoon niet altijd te wachten op strijd. Eerlijk is eerlijk, soms is er gewoon niks aan. Heb je ondanks alle hectiek toch weer een gezonde maaltijd op tafel staan, is het enige wat je hoort gemiep, gemekker en gemeutel. Hoe lekker het eten dan ook kan zijn, op zulke momenten werk je het vaak gedachteloos naar binnen en kan je niet wachten tot de maaltijd voorbij is. Maar ik houd hoop. Het is echt waar: hoe ouder ze worden, hoe makkelijker. Soms gaat een maaltijd ineens onverwacht soepel. Wordt de maaltijd zonder gemopper opgegeten, vragen ze om meer of, heel sporadisch, volgt er zelf iets in de trant van: “mmm dit is overheerlijk!” Die momenten koesteren we. Tenminste, als we ze bewust opmerken, want zoals zo vaak in het leven registreren we ongemak veel beter dan fijne zaken. 

“Kinderen en eten, saai is het in ieder geval niet” 

Ik heb weleens gelezen dat je kinderen een bepaalde smaak vijftien keer moet aanbieden voordat ze het lekker gaan vinden. Nou die vlieger gaat hier niet op. Hoe vaak wij ook die ene aardappel hebben aangeboden, ze vinden hem nog steeds “smerig”! Tenzij hij uit de frituur komt natuurlijk. Al verdenken wij onze jongens er inmiddels stiekem ook van dat zij geen moeilijke eters maar principiële protesteerders zijn. Vinden zij die aardappel eigenlijk best binnen te houden maar is het hun eer te na dit toe te geven. Kinderen en eten, saai is het in ieder geval niet.