Familie, waterpokken en andere rariteiten.

Het was net na sinterklaas. Ik kwam langs bij m'n beste vriendin voor een bak koffie. Ze vertelde dat haar kinderen de waterpokken had. Ik vond het zielig, ik kan van mezelf nog herinneren dat ik er veel jeuk van had. Toen kwam het. Of ik de kinderen de volgende keer meenam, dan werden ze aangestoken en hadden ze dat ook weer gehad. Was ze gek geworden?! 

Ondertussen kwam ik erachter dat het helemaal niet zo'n wereldramp was als mijn kinderen zou worden aangestoken. Ze zijn 2 en 3 jaar oud en je kunt het beter nu hebben dan wanneer ze een stuk ouder zijn. Maar ja, wist ik veel. En dus had ik er vrede mee. Sterker nog ik juichte het zelfs toe. 

Vorige week donderdag werd ik door de peuterspeelzaal gebeld. De jongste bleek de waterpokken te hebben. Of ik haar zsm wilde ophalen, samen met de oudste. Begrijpelijk, maar ze hoefden nog maar 3 kwartier totdat ik hen zou komen ophalen en het regende werkelijk pijpenstelen. Ik heb geen auto dus moet een stuk fietsen. Maar ze moesten en zouden opgehaald worden. Nouja, prima. 

Zondag had ik een verjaardag van mijn zwager. Omdat het teveel gedoe zou zijn om met mijn man en 2 kinderen het ov te nemen zou ik samen met m'n oudste zoon gaan. In de trein kwam ik erachter dat hij 2 bultjes in zijn nek had. Waterpokken kwam als eerste bij me op. Ik checkte zijn buik en rug, en ja hoor, hij had ze ook. Ik besefte me dat op de verjaardag ook andere jonge kindjes zouden komen waaronder een baby. Maar aan de andere kant: hoe eerder de waterpokken, hoe beter, toch? 

En dus bracht ik mijn zus op de hoogte van de situatie. De hel brak nog net niet uit. Na kort contact met mijn broer te hebben gehad, moest en zou mijn zoon naar huis worden gebracht. Ik was pissig, ik was woest. En eerlijk gezegd, ik kon wel janken. Met waterpokken ben je er met een weekje van af en het is geen dodelijk virus. Maar het moest en zou gebeuren, dus bracht mijn zus hem naar huis toe waar mijn man ze zeer verbaasd opwachtte. En daar zat ik dan, alleen op de verjaardag. Ik voelde me echt klote. Niet veel later kwam mijn broer aan met zijn kinderen. Het enige wat hij vroeg was: en? Is de besmettingshaard weg? In mijn gedachten was ik hem flink aan het door elkaar schudden. Er zijn intotaal 4 zinnetjes hooguit tegen me gezegd, maar mocht dan wel mijn neefje vasthouden. Ik was zo verstandig om niet te vragen of hij niet vreselijk bang was dat hij alsnog niet de waterpokken zou krijgen omdat ik hem vast hield. 

Uiteindelijk ben je maar 2,5 uurtjes gebleven. Het enige wat ik dacht was: bekijk het maar!