Even up to date praten... #9

Het heeft erg lang geduurd maar nu is het dan toch zo ver, de hulp van de jeugdzorg gaat beginnen. We zijn er een beetje, hoe zal ik het noemen? terughoudend over. Inmiddels weten we dat veilig thuis op de school van me dochter een paar puntjes op de i heeft gezet. Zo heeft het ijskonijn even een paar dingen duidelijk gemaakt over haar gedrag en uitspraken. Met dank aan een aantal leerkrachten, die ze ook had gesproken. Blijkbaar hebben ze aangegeven dat ze nogal ver door gaan met mijn dochter en de stempel van psychische niet oké vinden. Ze zijn zelf blij dat er zo'n goede band is tussen mij en mijn dochter en dat ik als moeder zo goed weet wat er met me dochter gebeurd. Nee, de leerkrachten vinden het juist prima dat het zo gaat, een kind die zich zorgen maken om hun ouder is in hun ogen niet verkeerd en geeft alleen maar blijk dat het kind van zijn of haar ouder houdt. Geeft je toch een goed gevoel als dat wordt gezegd. Verder is er ook wel tegen een aantal leerkrachten aangegeven dat ze mijn dochter niet als een porseleinen pop moeten behandelen en haar maar moeten laten gaan. Het komt best wel goed. 

Dat laatste klopt wel. In dit derde leerjaar waren er twee examens die tellen voor het eindexamen van het vierde leerjaar. Als je deze haalde, dan hoef je die niet over te doen in de vierde. En ik kan met trots zeggen dat ze allebei de examens heeft gehaald. Toch niet slecht voor iemand die een tamelijk *** jaar achter de rug heeft.

Vorige week gaat de telefoon en het is iemand van jeugdzorg van de gemeente hier. Het gaat beginnen! Na een kort gesprekje waarbij ze kort neemt waar voor ze is aangewezen klopt alle informatie en we maken een afspraak voor een kennismaking. Dat was gisteren. We hadden toch wel een beetje onze spanningen. Vooral mijn dochter, die heeft echt zoiets van: alles wat in me papieren staat kan wel kloppen, maar ik ben veel meer dan een stapeltje papieren. Ik ben een mens met gevoel en ik uit dat.

Gisteren was het dan zo ver, iets vroeger dan de afspraak was ze er al. Niet erg, mazzel voor haar dat we zelf ook net thuis waren. Er is gelijk een klik merk ik wel, mijn dochter en zij kunnen het goed met elkaar vinden. Ze legt netjes uit wat haar doel is. Ze veeg alles wat er in de papieren staat van tafel en wil een schone lei. De vraag is simpel: wat willen jullie? En waar kan ik bij helpen? Toch wat verbaasd vraag ik haar en het hele rijtje waar de school mee kwam waar mijn dochter hulp voor moet krijgen. Wat haar betreft onzin, als gezinsmanager heeft ze veel gezien en gehoord, en dat waren echt zaken waar de druk op de ketel goed stond. Bij ons is ze van mening dat er eerder een probleem is gemaakt van iets wat vanzelf wel opgelost word met tijd. Ik zit nog recht, maar ben verbaasd. Iemand heeft het eens een keer goed en ziet net als ons niet het probleem. Op het punt van het verdriet wat mijn dochter heeft over het verlies van opa en andere dierbare, zegt ze heel simpel: dan kan en dat mag ook, dat maakt je niet psychisch onstabiel, dat heet rouwproces en daar staat geen tijd voor. Ik kan me oren niet geloven! Zij komt met het voorstel om ons te richten op onze plannen om te verhuizen, ze wil kijken of zij het voor elkaar kan krijgen dit versneld te laten gebeuren. Als dit lukt kunnen wij eind van dit jaar hier weg zijn. Verder wil ze mijn dochter begeleiden met werk en haar scoliose, het moet mogelijk zijn om een baantje te vinden ook al heb je een scheve rug. En ze wil helpen om een studie financiering te regelen zo dat ze 2018/2019 aan de passende opleiding kan beginnen. Of eventueel een tussen opleiding om even wat adempauze te maken van school. Dan zou ze 1 dag naar school moeten en 4 dagen werken. Mijn dochter is blij, ja.. Dat zou ze ook niet erg vinden. maar ze maakt wel duidelijk dat ze door wil in het werken met paarden en daar alles voor over heeft. Ze vraagt mij of ze voor mij ook wat kan betekenen. Nou, als we eenmaal de verhuizing hebben gehad wil ik toch wel weer kijken wat voor mogelijkheden er zijn om 20 uur te werken. Ik heb een gedeeltelijke afkeuring maar ik denk dat er toch best iets moet zijn wat ik nog kan doen. Het wordt allemaal opgeschreven, en zo eindigt ons eerste gesprek met de volgende punt: verhuizen, school en werk voor me dochter en voor mij ook werk, via een sociale werkvoorziening.

Als ze weg is, is het eerste wat mijn dochter roep: eindelijk iemand die luistert en ziet dat we hier niet meer thuis horen! Iemand die merkt dat we hier klaar zijn en dringend een nieuwe start moeten maken en daarbij ook nog even kijkt naar de toekomst van me dochter en dit in combinatie met haar scoliose. Ik voel me opgelucht. Het lijkt erop dat alle ellende, zo voelen wij het, die door de school komt, wordt vernietigd. Geen onzin met psychologen en andere dingen maar alles los laten en ons richten op de toekomst. Ik ben er aan toe en mijn dochter ook. Volgende week gaan we kijken wat ze kan doen om via de woningbouw in de woonplaats waar we naar toe willen kan doen. Er zijn een aantal punten die mee kunnen tellen voor een urgentie. De toekomstdroom ligt voor me dochter in een andere woonplaats en daar ligt voor mij ook weer een nieuwe kans, ook hebben we daar vrienden en familie die ons kunnen helpen als dat nodig is. We wachten af.

Mijn dochter voelt zich deze keer een mens, iemand die op een normale manier is behandeld en niet als een dik dossier vol met alle medische dingen. Buiten mij voelt ze zich nu ook gesteund in haar toekomst dromen en is blij met de hulp om dat te kunnen waar maken. Ik? Ik ben nog overdonderd, we hebben iemand gevonden die ons aanhoord en meedenkt, iemand die werkelijk de dingen aanpakt waar we mee zitten.

Ik denk dat hier mijn verhaal wel een beetje ten einde komt. Natuurlijk laat ik weten als we verhuizen, me dochter de opleiding kan gaan doen of misschien een tussenjaar gaat doen. We zien het weer zonnig in en ik kan alleen maar hopen dat we snel op pad kunnen naar een beter toekomst, voor mij en me dochter.