even up to date praten … #7

we zijn bijna twee weken verder na het laatste gesprek en de gemaakte afspraken. we wachten af wanneer de hulp gaat starten en wat voor vorm dat gaat worden. dat ging vlotter dan dat ik had verwacht, afgelopen week wordt ik gebeld door een maatschappelijk werker. ze is aardig en loopt samen met mij telefonische het eindrapport door wat Veilig Thuis heeft afgegeven. ik merk al gauw dat zij de zaken niet  zo ernstig vind als dat ze deden afspiegelen. ze kan begrijpen dat mijn dochter heel goed is gaan beseffen door de gebeurtenis van mij ervaring en mijn vader dat zij in een zelfde situatie zit. wij zijn met zijn twee en ooit, hopelijk duurt dat nog lang, komt er dat moment dat moeder er niet meer is. dat ze dat beseft is niet verkeerd, dat ze er over nadenkt ook niet en de zorgen die ze daar bij voelt geven alleen maar aan dat ze slim is en daarom het goed beseft. nee, zij ziet het niet als een heel groot probleem, maar het moet niet haar leven gaan beheersen. dus er zijn wat optie's die haar kunnen leren er mee om te gaan. serieus? krijgt ze een keuze pakket? ze mag kiezen wat zij denkt dat haar het meeste gaat helpen. geen gedwongen gesprekken met een persoon maar iets waar zij zelf zich prettig bij gaat voelen. ze zal ons informatie sturen om door te lezen en dan neemt ze later contact op om te bespreken wat mijn dochter wil proberen en hoe we het gaan aanpakken. wel wil ze nog een stukje terug gaan pakken wat het overlijden van de opa's en de oma, ze heeft het misschien een plekje gegeven maar dat wil niet zeggen dat ze er vrede mee heeft of zonder er over te praten toch nog een gemis ervaart. ik begrijp het en vind het prima. voor mij ziet ze geen dingen die aangepakt moeten worden, ik heb het prima aan gepakt als moeder. geeft je toch een goed gevoel als dat word gezegd.

ergens voel ik een vrees, de school zag het niet zitten en als je kijkt hoe ze het gaan aanpakken vrees ik dat ze er geen genoegen mee gaan nemen. ik zie beren op me pad! terecht of niet? diverse leraren hebben al laten weten dat het zorgteam onzin uit, ze zien geen problemen en vinden het logische dat mijn dochter zorgen heeft over deze dingen en daar ook over nadenkt. het heeft geen invloed op haar schoolwerk, cijfers zijn goed en ze werkt goed mee. wederom doet het je goed als je dat hoort. de mentor van me dochter heeft laten weten het maar gewoon over ons heen te laten komen en zien wat er van komt, dat doen we ook. mijn dochter zelf zag er tegen op maar voelt zich nu iets beter. we hebben nog niks ontvangen maar we voelen wel een rust na het gesprek met de maatschappelijk werker. wel ben ik zo vrij geweest om bij een advocaat informatie te vragen voor als de school en de leerplicht moeilijk gaan doen en toch dat proces op stellen voor zwaardere hulp. we moeten ons gen zorgen maken, we werken mee en krijgen de hulp die past bij onze situatie. dat dat misschien niet is wat hun voor ogen hadden is hun probleem en niet de onze. de hulp die komt is wat ze vanuit het maatschappelijk werk het beste vinden passen en dat zal de school moet accepteren. 

we gaan dus weer een stukje verder in dit hele hoofdstuk en we zien het allemaal wel positief te gemoed. ondanks alle harde woorden en de zware middelen die ze wilde inzetten lijkt het toch mee te vallen. mijn dochter zelf begrijpt dat ze zich best zorgen mag maken maar dat ze ook moet denken aan haar eigen. ze is 15 jaar en loopt voor op haar leeftijd, ze is erg volwassen maar dat kunnen ze nooit veranderen. de ervaringen van alles wat ze heeft mee gemaakt heeft haar zo gemaakt en dit is ze gewoon. een vrolijke tiener die thuis graag helpt, kookt en met mij dingen wil samen doen, maar ook een tiener die na denkt over mij en me medische zorgen en hoe ze daar een hulp en steun kan zijn. en ze denk ook na over haar eigen zorg, hoe ze met de scoliose om moet gaan en werken aan haar toekomst. dat doet ze ook en ze heeft een heel plan uitgewerkt. ze heeft een doel, een droom die ze waar wil maken. daar wil ze ook aan werken, op alle vlakken. ik geloof er ook in dat het helemaal goed gaat komen. we hebben nog een klein stukje te gaan maar ik geloof dat we deze hele strijd achter ons kunnen gaan laten, ergens voel ik ook een kleine overwinning. de school zag het anders maar Veilig Thuis is het niet 100% met hun eens, we hebben beiden denk ik een stukje gewonnen en verloren en ik kan alleen maar hopen dat het nu voor iedereen klaar is en het goed is zo. op alle punten is vooruit gaan en dat gaan we zeker zo houden. nu nog vooruit gaan in onze toekomst, verhuizen en een complete nieuwe start in een nieuwe omgeving om nieuwe herinneringen te maken. en tijd voor een nieuwe hoofdstuk van zorgen: kind en studeren. 

ik hou jullie nog wel op de hoogte van hoe hoe het verder gaat met de hulp. maar er zullen ook zeker andere dingen voorbij gaan komen rond mij en me dochter.