Etiquette

Als het goed is, ben je ermee opgegroeid, etiquette. Ik hoor zo vaak verhalen van kinderen die zich altijd compleet misdragen, geen u meer zeggen en onbeleefd wezen. Maar hey, als ze dat niet geleerd wordt, hoe zouden ze het dan goed moeten doen?

Ik ben er sowieso voor om mijn kids etiquette bij te brengen. Altijd netjes hallo en doei zeggen, hand geven, u en jij kunnen onderscheiden.
Gabriël (bijna 7) was geen probleem om dit bij te brengen, hij is van nature een heertje en doet zijn best om zich naar de etiquette te leven die wij hem aanleren. Soms is hij iets te enthousiast en noemt hij mij ineens 'u', maar het is allemaal goed bedoeld!
Kyrian (4) daarentegen werkt wat minder lekker mee. De aanpak die wij bij Gabriël gebruikten, goed voorbeeld doet goed volgen, werkt niet zo goed bij hem. Hoe vaak ik ook dingen voordoe, hij blijft 9 van de 10 keer blik op oneindig bijvoorbeeld de juf voorbij lopen die heel blij 'goeiemorgen' tegen hem zegt. Kinderen die hem enthousiast begroeten, loopt hij vaak straal voorbij of hij schiet in de verlegenheid. Verlegen à la, maar op een bepaald punt is het toch wel gewenst dat je even netjes 'hoi' terugzegt.

Na een halfjaar op de basisschool, vond ik het wel eens tijd voor een babbeltje.Tussen de middag probeerde ik met hem hier een gesprekje mee aan te knopen. En lekker koppig en geniepig als hij kan wezen, probeerde hij steeds van onderwerp te wisselen óf hij zei heel nukkig 'ik weet het niet', terwijl ik het hem net voorgedaan had. En als ik dan met hem wil oefenen om bijvoorbeeld 'goeiemorgen' terug te zeggen, gaat hij heel erg nephoesten en moeilijk lopen doen, alleen maar om één simpel woordje.

Etiquette vind ik gewoonweg belangrijk. Ik ben zelf iets losser met etiquette dan dat ik ben opgegroeid. Zo moest ik zelfs tegen mijn eigen ouders 'u' zeggen, maar dat vind ik persoonlijk veel te afstandelijk. Het creëert een gat tussen jou en je vader/moeder die er niet hoort te zijn. Dus mijn kids mogen wel gewoon 'jij' zeggen. Ik was vroeger als de dood om 'jij' tegen iemand te zeggen die een stuk ouder was dan mij.

Dus met Kyrian zal het aanleren een grotere uitdaging wezen, maar ach, uiteindelijk werpt het zijn vruchten wel af.

Me het oversteken naar school, begroette een meisje van groep 8 hem en Kyrian stak heel verlegen zijn handje op en zwaaide. En daarvoor heb ik hem aangemoedigd, hij leert het nog wel!
Hoe zit het met jullie opvoeding en etiquette? Ben je zelf vroeger streng opgevoed of juist niet en wat vind je nu fijn?