En toen wilde je de luier niet meer aan!

In verwachting van ons kleine babyzusje, waarbij mij de pijn aan rug en bekken niet bespaard wordt en onze grote meid heeft plots geen behoefte meer aan de luier. Perfecte timing? Nee, dat is het zeker niet! Maar met alle kracht en energie die we in ons hebben gaan we er met volle moed voor. Zindelijk worden, een nieuwe fase: een ver van je bed show tot het moment daar ineens is.Binnen het opvoeden zijn er menig moeilijke fases, fases die uiteindelijk wel veel voldoening geven.Zo stopten we rond Sinterklaas met de tut, het ene op het andere moment besloot je dat je hier klaar voor was en nu loop je rond zonder luier. Je dunne billetjes in een strakke broek en een grote trotse lach op je gezicht.Want wat doe je het goed en wat mag je die lach dan aan iedereen tonen.Ik vind deze fases pittig en waarom? Het is loslaten, vertrouwen op je (moeder)gevoel en in sommige gevallen even doorbijten.We plakken deze dagen heel wat stickers en hebben nog nooit zoveel over Pipi en Kaka gesproken. Is het gelukt om een grote plas in het potje te mikken? Dan bellen we vol trots papa, opa of oma: iedereen mag het weten dat jij zo'n grote meid bent!Ik schreef eerder al eens over de combinatie van het moederschap en werken in de kinderopvang, want ja dan weet je toch alles al? Mooi niet dus! Dit stukje van het proces waar ik nu in zit als mama, zie ik niet tijdens mijn werkuren. Het is iets dat achter gesloten deuren plaats vindt, en ja natuurlijk zie ik de eerste plasjes binnen de opvang, gebeuren er bij ons ook ongelukjes, maar alles daaromheen gebeurt thuis en ik wil alleen maar zeggen dat je hier als papa's en mama's super trots op mag zijn! Op naar nog vele stickers en geluksmomentjes, met tussendoor nog wat ongelukjes en extra wasjes door.En die luiers of ik ze ga missen? Voorlopig gebruiken we ze nog in de nacht en voor grote uitstapjes en al snel zal maatje 5 vervangen worden door maatje 0!