En toen werd plots mijn ergste nachtmerrie precies echt…

Het was woensdagmiddag, het had de afgelopen dagen gesneeuwd, het was koud, dus ik nam mijn dochtertje Elise van bijna 5 mee naar het winkelcentrum bij ons in het dorp. Ik moest nog wat inkopen doen en nadien had ik haar beloofd om enkele kleedjes te gaan kopen. We wandelen de winkel uit richting de uitgang want we gingen naar een winkel die buiten het winkelcentrum lag. Elise wandelt flink en opgewekt zoals ze is naast mij wanneer er plotseling iemand naast haar kwam wandelen. Ik wist eerst niet goed of het een man of een vrouw was; de persoon had een muts aan, een sjaal, een mondmasker en een bril dus ik kon enkel de ogen zien. Van zodra ze begon te praten wist ik dat het een vrouw was. Het zag er mij geen type uit dat zelf kinderen had, maar ik heb ondertussen ook geleerd om geen vooroordelen te hebben dus ik blijf vriendelijk en neem een open houding aan. 

Ik schets hieronder even het gesprek:

Vrouw: Amai u heeft een mooi kindje, waauw. Ze heeft een prachtig gezicht, prachtig haar, mooie ogen, ….

Ik: Dank u

Vrouw: Wat is haar naam?

Ik: Elise

Vrouw: Ik heb ook een dochter, Louise. Hoe oud is Elise?

Ik: Ze wordt binnenkort 5 jaar

Vrouw: Leuk, mijn dochter wordt binnenkort ook 5. Heeft ze nog broers of zussen?

Ik: Ja een broertje

Vrouw: Hoe oud is het broertje? En wat is zijn naam? En hoe oud ben jij dan?

Ik: Mathis wordt binnenkort 2 jaar. Ik ben 31

Vrouw: En waar is Mathis?

Ik: In de opvang

Vrouw: Ah fijn. En waar gaat Elise naar school? Misschien gaan onze dochters wel naar dezelfde school

Ik: Hier in Z***************

Vrouw: Ah, mijn dochter gaat daar ook

Ik: Ah echt? Dan zitten ze misschien samen bij elkaar in de klas (onze school heeft 3 verschillende tweede kleuterklasjes die allemaal een dierennaam hebben). Bij welke juf zit uw dochter?

Hier kon de vrouw niet op antwoorden… Ze keek weg, keek terug naar voor en werd zenuwachtig.

Ik: In welke klas zit uw dochter dan? Weer dezelfde reactie; wegkijken, zenuwachtig worden, maar dan opeens zei ze iets

Vrouw: Mijn dochter zit niet met haar in de klas hoor!

Ik: ow oké, geen probleem.

Ik voelde mij enorm ongemakkelijk… Ik besefte ook dat er iets niet klopte, dat besef kwam er van zodra ze niet kon zeggen bij welke juf haar (zogezegde) dochter zat en in welke dierenklas ze zat. Het is al terug school sinds september vorig jaar dus normaal weet je de naam van de juf wel.

Waarom lieg je over zoiets vroeg ik mezelf af terwijl ze nog steeds naast ons liep en heel de tijd naar Elise bleef staren.

Ondertussen waren we aangekomen bij de uitgang. Ik had Elise haar hand al stevig vastgepakt. Ze riep nog 2 keer luid en duidelijk “dag Elise, daaaag Elise” en ze ging de andere richting uit.

En daar liep ik dan, een beetje aangeslagen en enorm verward.

Ik weet het, het is niet slim van mij om zomaar op alles te antwoorden. Maar ik wou gewoon vriendelijk zijn en geen vooroordelen hebben. Hoe vaak komt het wel niet voor dat mensen je aanspreken over hoe schattig jouw kindjes wel niet zijn, hoe ze noemen, hou oud ze zijn, …

Uiteindelijk laat ik het even bezinken, het was trouwens ook tijd om broer Mathis op te halen en aan de avondrush te beginnen. Op zo’n momenten heb ik niet veel tijd om na te denken of te piekeren, maar toen ze in bed lagen en ik in de zetel zat kwam de paniek… Die vrouw wist alles over Elise, genoeg info om ze van school te kunnen halen. Ik zie het in mijn slechte gedachten al voor mij:

“Ik kom Elise halen, ze zit in de tweede kleuterklas en nadien gaan we samen haar broertje Mathis halen in de opvang”.

De volgende ochtend heb ik meteen de school opgebeld. Ze namen dit zeer ernstig. Er zat trouwens ook helemaal geen Louise in heel de tweede kleuterklas dus mijn vermoeden werd door de school bevestigd.

Omdat ik mij afvroeg of er nog mama’s zoiets hadden meegemaakt deel ik mijn verhaal in de groep op Facebook van ons dorp. Blijkbaar zaten er ook leden van de politie in en die hebben mij meteen gecontaceerd met de vraag ik of ik kan langskomen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ook daar namen ze het zeer ernstig. De politie zoekt in 3 richtingen: iemand met psychische problemen, zakkenrollers of kinderlokkers. Kinderlokkers?? Mijn haar kwam recht! Nadat ik al hun vragen beantwoord had, konden ze zakkenrollers al terug uitsluiten. Al had ik liever gehoord dat het gewoon daar over ging. Ik ben sowieso al iemand dat enorm veel en ver nadenkt, extreem zelf, en al zeker als het op mijn kinderen aankomt. Een van mijn ergste nachtmerries is dan ook dat mijn kinderen ontvoerd zouden worden. Terwijl ik het nu schrijf, begin ik weer aan de ergste dingen te denken.

De politie heeft ook meteen de camerabeelden van het winkelcentrum opgevraagd, maar helaas werkte de camera’s niet dus daar hadden we niets aan. We moesten het doen met beelden van een bank die aan het winkelcentrum lag waar de vrouw mogelijks gepasseerd was. Maar de beelden waren heel onduidelijk en iedereen leek er zowat hetzelfde op: goed ingepakt met mutsen op, sjaals, handschoenen en warme dikke kledij dus haast onherkenbaar.

Momenteel ligt het onderzoek stil want ik heb de politie te weinig informatie kunnen geven over hoe de vrouw eruit ziet. Zo lang ik niet weet wat die vrouw haar bedoelingen waren blijf ik met angst zitten. Eender wanneer kan ze proberen om Elise af te halen. De kans is klein dat het gaat gebeuren, maar toch. Het idee dat er een mini kans bestaat, maakt mij bang, heel erg bang. Maar, zoals ik eerder al zei, neemt de school dit zeer ernstig. Elke dag moet ik een post-it kleven op haar fruitdoos wie haar komt halen (mijn man, mijn mama of ik). Haar 2 juffen weten ook dat ze Elise sowieso met niemand anders mogen meegeven.

Het is nu de 2e keer op korte tijd dat ik zoiets naar meemaak met mijn dochter. Misschien dat ik binnenkort nog wel neerschrijf wat het eerste voorval was. Momenteel zit ik ook met een struggle over Social Media. Enerzijds wil ik ze beter afschermen, anderzijds ben ik ook super trots op mijn 2 kinderen en wil ik dat ook graag delen. Het eerste voorval is via Social Media gegaan, vandaar de struggle. Voor die reden staat mijn account nu ook privé dus ik heb er zelf controle over wie ik aanvaard en wie niet.

Zijn er hier nog mama’s die altijd aan het ergste denken? Of zoiets soortgelijk hebben meegemaakt?