En toen had ik opeens een schoolkind..

Whaaaa.. wat gaat de tijd toch ontzettend snel! En dat vind ik best lastig. 

Jaron is gewoon alweer 4 en gaat vanaf begin oktober naar school. De schoolrun is nu echt real. Het wennen op school ging vanaf het begin gelijk al erg goed. De bekende kinderen van de voorschool en de kinderopvang maakte dat ook een stuk makkelijker. Maar wat vond mama van de eerste keer wennen.

Ik vond de eerste keer wennen heel spannend. Ik had geen enkele informatie van school ontvangen. Alleen een telefoontje gehad met het afspreken van de wendagen. Nu ben ik zelf leerkracht, dus weet ik wel hoe een dag eruit ziet. Maar toch was het fijn geweest daar van te voren wat informatie over te hebben. Ik mag graag van te voren weten hoe alles gaat en ik denk dat Jaron dat ook zo nu en dan nodig heeft. 

De eerste wendag ben ik nog even mee naar binnen gelopen.  Even de klas in. Maar dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Want ik had een kind vast aan mijn been zitten. Gelukkig was de juf erg lief en ging samen met hem kleuren. Ik ben er toen snel tussenuit geglipt en op de fiets gestapt. Thuis kwam toen de ontlading natuurlijk.. want mama vond het toch wel iets spannender dan gedacht. De wendagen daarna gingen super en ik ben eigenlijk niet meer mee naar binnen geweest. Even meegelopen naar de juf en dan was het prima. Dan mocht ik wel weer gaan..

Op zondag 2 oktober was Jaron jarig en die maandag had hij gelijk zijn eerste hele dag op school. Nu ook met lunch op school. Ik ben hem die ochtend lopend gaan brengen. Vlak bij school zei Jaron al tegen mij; 'Nu kan ik het zelf hè, je hoeft niet meer mee.' Ik mocht dus niet meer mee het schoolplein op. Na een dikke knuffel en een kus liep Jaron dapper het schoolplein op,  naar zijn juf. Hij heeft nog één keer gespiekt en daarna is hij lekker naar binnen gelopen. Geen tijd meer voor zijn mama ..  :) Ik dacht na al die wendagen hoef ik echt niet meer te janken.. Terug lopend en kletsend met een andere ouder hield ik mij groot. Want hij deed het zo dapper en super goed. Maar eenmaal thuis begon het te lopen.. 

Het is toch ook het besef dat je kind niet meer thuis luncht doordeweeks. Het besef dat hij een hele dag tot half 3 op school zit. Het besef dat ik hem een stukje moet loslaten en dat hij nog zelfstandiger wordt. En het besef dat ik gewoon enorm trots op deze grote man ben! Wat is het toch een topper. Helemaal zelf dat schoolplein op, op zijn eerste 'echte' dag.