En de bus die nam hem mee

Daar zit ik dan, op het schoolplein in het zonnetje. Ik klets wat met andere moeders die nergens last van schijnen te hebben. Ik lach en klets mee, en kijk ondertussen naar de gesloten deuren wetende dat mijn eerstgeborene daar blij en opgewonden zit te wachten tot hij naar de bus mag lopen. Om 6.30 uur stond hij al bij het bed. "Kom op mam, de bus die komt er al bijna aan je moet er nu echt uit anders komen we te laat "

De uurtjes kropen langzaam voorbij, wij als ouders konden ons prima vermaken met een beetje plagen. " ik denk dat we maar bellen dat je niet mee gaat, 7 jaar en dan al in zo grote bus zonder vader of moeder dat kan echt niet hoor!"

Jari frons, " weeeel ik ga wel mee" en daarna lacht hij. Ik zie hem denken, whoaaaaaa ik ben al 7 en nu ga ik in een grote bus zonder m'n moeder!

Daar gaat de deur open, allemaal blije gezichten. M'n ogen beginnen te prikken als ik denk aan wat er in dat hoofdje van Jari rond gaat. Zoveel vreugde en beetje spanning.

Daar komt hij aan, net optijd kan ik mijn brok wegslikken. Daar loopt hij. Met z'n stoere Ajax rugtas, vol met aardbeien, druiven, sultana koekjes, chocolaatjes, snoepjes en caprisonne. Gisteravond al met liefde ingepakt. Ik dacht terug aan m'n eigen schoolreisjes. Hoe ik bezig was met al dat lekkers, en die moeilijke keuzes.. Zou ik nu al wat eten, of zal ik het nog bewaren? Ik heb wel trek, maar misschien heb ik straks nog meer trek.. Jari kan er lekker op los smikkelen en er zit genoeg in om uit te delen aan vriendjes, want kunnen uitdelen daar kreeg je ook een blij gevoel van! Mits je genoeg had en zelf niet mis greep.

"Maaaam mag de jas eruit, de tas is te zwaar mat jas!"

Dan maar een trui. Want dat je kind het koud zou krijgen, met die gedachte laat je hem niet fijn gaan! Maar dat gedoe altijd met je jas.. Ik kan me herinneren dat dat erg lastig kon zijn.

"Mama heb je nog een boekje en een pen? Dan kan ik alle dieren opschrijven die ik heb gezien!"

Welja geen ruimte voor de jas maar wel voor administratie? Ik heb nog een mooie ansichtkaart met een olifant. Neem dat maar mee, kun je mooi achterop schrijven. Heb je je portemonnee mee? "Jaaahaaaaa"

Ik zie m'n kind al sip kijken bij de souvenirsshop, terwijl iedereen wat kan kopen en hij zich realiseert dat hij z'n 5 euro zakgeld toch is vergeten..

Daar staat hij voor de bus, hij zwaait naar z'n broertje, de lieverd. Hij is apenrots. Dag Jari!

Veel plezier he!

Ik zoekend loop ik om de bus.

Ahhh daar zit hij, z'n vriendje is minstens net zo vrolijk. Zie ze daar eens zitten. Opgewonden, en lachend!

Ik klik nog een paar foto's met m'n mobieltje en daar gaat de bus. M'n hart maakt een sprongetje net als die van Jari. Ik ren nog even voor de grap zwaaiend stukje mee. Als ik gestopt ben kijk ik achterom, de andere moeders lopen al weer naar de auto.. Oeps, mee rennen is dus alleen leuk als ze bij oma in de auto meegaan.

Ik loop rustig weer naar huis. Met een lach op m'n gezicht.

Nu is er even geen ruimte in m'n hoofd voor akelige nieuwsberichten uit het verleden. Over busongelukken en ongelukken bij uitjes, evenementen en schoolactiviteiten.

Ik heb de volste vertrouwen in m'n zoon. Ik weet dat hij voorzichtig is en zich zal gedragen. En kijk nu al uit naar de bus die om 16.00 mij kind blij en voldaan terug zal brengen.

Voor velen is hij een gewoon kind dat op schoolreisje gaat.

Voor mij is het mijn 1e kind, 1e schoolreis, en weer een stap naar onafhankelijkheid.

Wat ik weer bewust mee mag maken..

Zo en dan nu lekker aan de slag want om 12 u mag ik de jongste al weer ophalen van de psz..

Die mij op zijn beurt ook weer lekker bezig zal houden wanneer de dag van zijn 1e schoolreisje aanbreekt met z'n apenstreken☺️