En dan vraagt hij, ben jij doof?

Zaterdag is hier vrijwel altijd frietdag! Het is een druilerige zaterdag, niks gaat zoals we het graag zouden willen. Is de ene stil met huilen en mopperen begint de ander weer. Niks is goed! We besluiten op tijd te gaan eten, dan kunnen ze er op tijd in! (Oeh wat voelt dat slecht nu het hier zo staat)

Ik neem de oudste mee naar de friettent. Steeds vaker laat ik hem de bestellingen doen bij de bakker, slager enz. Het geeft hem zoveel zelfvertrouwen! 

In de auto begint het al,

Mama, 2,50 frietjes? Wat nog meer? We oefenen het lijstje in de auto. Ik parkeer de auto we lopen naar binnen. Het is drukker als verwacht. We zijn aan de beurt! Hij kijkt me nog wat twijfelend aan, ik gebaar toe maar ik help. 

Daar staat hij dan als kleine man voor zo'n grote toonbank, maar wat oogt hij ontzettend stoer, groot en sterk. De vrouw verstaat hem niet, ik moedig hem aan, probeer het maar, lukt jou wel. Hij gebaart erbij, verteld t nog een keer, wijst t aan. Maar nog snapt ze het niet. Hij valt stil, kijkt een keer naar mij, doet een stap naar voren, en zegt "mevrouw, ben jij doof?". Ik wil ingrijpen maar bedenk me, doe een stap naar achter, en kijk het aan. De mevrouw is niet doof maar snapt niet goed wat hij bedoeld. Hij loopt naar de vitrine en wijst. Het kwartje valt, natuurlijk kroket! 

Trots hoor ik, mama helemaal zelf gedaan!!!!!! Hij glundert is zo trots, het lijkt alsof hij in 10 minuten weer zoveel meer gegroeid is! Hoe hij er staat, zelfverzekerd en zo open!

Hij gaat zitten op het bankje, tikt zachtjes de meneer naast hem aan, en begint te vertellen over zijn dag!

Ondertussen vraagt de vrouw achter de balie me zachtjes, is uw zoontje doof? Ik knik ja, en beide moeten we lachen. We begrijpen elkaar zonder woorden, en die vraag die hij haar net stelde valt bij haar op zijn plek.