En dan valt je kind headfirst van bovenaan de trap naar beneden..

Het is inmiddels alweer bijna drie maanden geleden, maar nog dagelijks blijft die angst voor trappen mij overvallen.

Hoe mijn dochter van de trap kon vallen

Het was 3 juli. Mijn uitgerekende datum kwam steeds dichterbij en ik was inmiddels uitgeput van vermoeidheid (longklachten) en bekkenklachten. Ik heb al verlof en mijn dochter en ik houden een rustig dagje. We hebben die ochtend telefonisch kennis gemaakt met haar nichtje die die avond ervoor is geboren, wat zijn we trots! Daarna lekker gekleid, getekend en geknutseld. Dan gaan we naar boven om een schone luier aan te doen en ons aan te kleden voor een rondje wandelen met de hond. 

Ik wil haar haar kammen en ze rent dollend weg. Mevrouw is slechts 2 jaar als ze in de gaten heeft hoe ze de traphekjes zelf kan openmaken ( En ja, wij staan dagelijks te klooien met die dingen). Ze maakte het hekje open en ik pakte haar op om haar haar te kammen. Nadat ik het in een staartje gedaan heb, rent ze weer richting de trap om naar beneden te gaan. Ik roep nog voorzichtig en stop! Zoals ik dat wel vaker doe als ze richting de trap stormt. Ze stopt, maar verliest haar evenwicht en valt zo headfirst naar beneden. Ik probeer haar nog te pakken, maar het gaat te snel en ik zie haar rollend naar beneden gaan. Ze stuitert meerdere keren op haar hoofd, knalt uiteindelijk met haar hoofd vol tegen een betonnen muur aan en belandt op haar kont op de grond. 

Ze begint gelijk keihard te huilen, een kleine opluchting schiet door mijn hoofd (want huilen is goed). Ik ben inmiddels beneden, hoe ik zelf zo snel de trap afgekomen ben is mij nog steeds een raadsel. Ik pak haar op en probeer haar te troosten. Haar hele hoofd zit onder de bulten en schaafwonden en ik probeer, ondanks dat ik in paniek ben, voor haar rustig te blijven. Ik bel gelijk mijn man wat ik moet doen, hij komt naar huis en ik moet van hem direct de huisarts bellen (dat ik daar zelf niet opgekomen was..). 

Naar de huisarts en door naar het ziekenhuis

Ik zet haar op de bank met een ijskompres op haar hoofd om de zwelling van de bulten tegen te gaan. Van de huisarts moeten wij gelijk naar de praktijk komen. Hij onderzoekt haar en heeft overleg met de kinderarts. Deze wil ons toch graag zien dus worden wij doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verdere controles. 

Nog geen drie kwartier later zijn we in het ziekenhuis en melden ons bij de spoeddienst. We mogen plaats nemen in een aparte kamer waar ze helemaal wordt onderzocht van top tot teen. Ik moet vertellen wat er gebeurt is en ook aan Mimi stellen ze dezelfde vragen. Daarna moeten we wachten op de kinderarts. Inmiddels komt er een kindje met ernstig letsel aan dus worden wij naar een andere kamer verplaatst. 

Ze begint weer praatjes te krijgen

In de tweede ruimte is het wachten op de volgende arts. We krijgen eerst de vraag of een co-assistent mijn dochtertje nog mag komen onderzoeken. Voor ons was dit geen probleem. De co-assistent kwam en onderzocht Mimi. Ook dit keer kregen wij en zij weer de nodige vragen. "Hebben jullie geen traphekjes?" deze vraag is ons zo vaak gesteld dat we echt het idee kregen dat we ons er schuldig over moesten voelen dat Mimi zelf de hekjes open kan maken. Ze kreeg inmiddels steeds meer praatjes en werd steeds ondeugender. Ook kreeg ze dorst en trek en voor mij was dit een goed teken. 

Na haar val is ze gelukkig niet bewusteloos geweest en dat is voor de artsen een goed teken. Nadat de co-assistent haar heeft onderzocht, komt een uur later de kinderarts haar nog onderzoeken en stelt weer dezelfde vragen. Inmiddels zijn we al zeker 4 uur in het ziekenhuis en zijn wij het aardig zat aan het worden. 

De huisarts zei dat bij een val hoger dan 2x de lengte van het kindje, het kindje bijna 9/10 keer een nacht in het ziekenhuis moet blijven. Omdat mijn dochter vroeg in de ochtend gevallen is, ze niet bewusteloos is geweest, nu weer praatjes kreeg en alert was mochten wij bij hoge uitzondering naar huis. We moesten haar goed in de gaten houden en als er ook maar iets veranderde, als ze bijvoorbeeld moest overgeven of koorts zou krijgen dan moesten we direct terug komen. 

Naar huis 

Wij zijn blij dat we naar huis mogen, inmiddels is het tegen 5 uur en zijn we 6 uur in het ziekenhuis geweest. We halen haar lievelingseten en brengen haar daarna naar bed. S'nachts hebben we nog een paar keer gekeken maar gelukkig ging dat allemaal goed. Ik kreeg vaak de vraag of we geen wekadvies hadden, maar dat hoefde niet gezien haar leeftijd. Ze kan dan toch nog niet zeggen welke dag van de week het is etc. 

Ze heeft nog ongeveer 1-2 weken last gehad van haar schaafwonden/bulten en ook een paar dagen van hoofdpijn. Ik ben blij dat haar letsel achteraf erg meeviel. Toen ik haar zo naar beneden zag vallen kon ik mij niet voorstellen dat ze er zo goed vanaf zou komen. Het beeld van haar vallend van die trap krijg ik maar niet uit mijn gedachten. Nog steeds word ik af en toe badend in het zweet wakker. 

Is jouw kind wel eens van de trap gevallen?