En dan naar groep 2 ...

Alweer een nieuw schooljaar. 

We hebben samen met de intern begeleider van school, de oude juf en de nieuwe juf alle probleempunten van Nienke doorgenomen. In het kort: Ze legt de lat heel hoog voor zichzelf, is erg emotioneel wanneer ze denkt dat ze iets niet kan, heeft moeite om met spel aan te sluiten bij andere kinderen (wanneer ze haar spel volgen, gaat het prima), ze is slim en letterlijk. Zo vroeg de juf eens in de klas welke kleur hun kerstboom had. Alle kinderen noemde de kleuren van de ballen en de slingers: onze kerstboom is rood en zilver...die van ons alleen maar zilver..de onze is paars. Toen was Nienke...onze kerstboom is gewoon groen. Ja meid, dat is waar, de kerstboom is groen. Niks tegenin te brengen, toch?

We hebben verder alle werkwijzen die lijken te helpen van de oude juf doorgenomen. En de nieuwe juf wil ermee aan de gang.

Jammer genoeg lukt het haar niet.

De juf van groep 2 is een lieve vrouw, maar ze heeft totaal geen grip op de groep. Het is altijd chaos in de klas (wanneer ik langsloop). Er wordt ook door andere ouders gesproken over pesten, ook slaan, buitensluiten etc.

Nienke is ook erg emotioneel en prikkelbaar, wat dus achteraf niet zo gek is.

Inmiddels heb ik geregeld contact met de intern begeleider (IB-er) omdat Nienke niet meer naar school wil. Buikpijn, hoofdpijn... noem het maar op. 

Na weken/maanden komt eindelijk het hoge woord eruit...het is te druk in de klas en ze wordt gepest (in haar beleving, want het kunnen ook harde, eerlijke kleuteruitspraken zijn). 

Meiden willen niet met haar spelen omdat ze zoveel huilt. Kinderen zeggen dat haar tekeningen en knutselwerkjes lelijk zijn. En eerlijk is eerlijk, hier ligt ook niet haar talent. Kinderen zijn soms enorm eerlijk. 

En de juf heeft nooit tijd, helpt niet en ze doet niet wat ze beloofd. Dit alles geeft natuurlijk erg veel stress. Daar komt bij dat andere kinderen de dag erna vergeten zijn wat er is gebeurd en weer gewoon met elkaar spelen, maar Nienke neemt alles heel serieus (letterlijk). Als een kindje nooit meer haar vriendin wil zijn, blijft ze dat wekenlang bij zich dragen. Zelfs als het meisje de dag erna toch weer samen wil spelen.

Er wordt inmiddels zelfs hulp van buitenaf ingeschakeld. Die adviseuse stelt voor een time-timer te gebruiken om voorspelbaarheid en tijdige hulp aan Nienke te geven in de klas. 

Maar in het gesprek erna geeft de juf aan dat ze hier niet mee kan werken, omdat ze bijna altijd bezig is met iets anders als het belletje gaat en ze dan dus niet naar Nienke kan. Ik denk: ja domme doos, dat is de bedoeling van een timer. Als het belletje gaat, is het de zaak dat je even stopt met waar je zelf mee bezig bent, om naar het kindje te gaan dat hulp/ondersteuning nodig heeft. Nu leg je het probleem/frustratie/onzekerheid toch weer terug bij mijn dochter. En ook iets anders lijkt ze niet echt enthousiast te willen proberen.

Wel heeft Nienke weer A1-scores voor de Cito-toetsen. Dit had ik nu niet verwacht. Ze is zo emotioneel en onrustig. Maar goed, het blijkt toch echt dat ze die toetsen niet moeilijk vindt. Maar laat haar alsjeblieft niet knippen...

Kortom: groep 2 is een verloren jaar... een jaar dat mijn Nienke echt weer een paar stappen terug heeft geworpen. Ze heeft nu dus helaas ook geen plezier meer in school.

***

En dan moeten we ook nog naar de schoolarts. 

Een vriendelijke vrouw die constateert dat Nienke motorisch wel zwak is. Niet heel slecht, maar wel zo zwak dat ze fysiotherapie adviseert. Ook registreert ze de emotionele ontwikkeling van Nienke. Maar omdat er via school al zaken lopen om dit te ondersteunen, wordt hier even niks mee gedaan.

Dus zijn we weer terug gegaan naar dezelfde fysiotherapeute als vorige keer, omdat zij ons zo fijn heeft geholpen. En ook nu is de samenwerking super. Nienke gaat met veel plezier elke week naar therapie. 

Nu maar hopen dat het haar helpt.