En dan gaat ze al naar school!

Er schiet weer vanalles door mijn hoofd: Hoe zal het gaan? Kan ze wel mee in de klas? Zullen de andere kinderen haar accepteren hoe ze is? Wat jammer dat de therapie nu pas op gang komt. Zal ze door de leerkracht niet gezien worden als lastig? En ik ben er niet bij om te helpen....dat noemen ze loslaten.

Maar Nienke heeft er gewoon zin in!

Ze stroomt in bij een klasje van 12. Dit is heel fijn, want de juf heeft nu echt nog even extra tijd voor de kinderen ... en dus ook voor Nienke.

We hebben aan het eind van de week een gesprek staan met de juf om alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt met Nienke te bespreken. 

In dat gesprek komt meteen een probleempunt van Nienke ter sprake (nadat we het traject van de therapie hebben besproken en uitgelegd). Nienke kreeg als opdracht om zichzelf te tekenen. Iets wat ontaarde in een enorme huilbui (paniekaanval). De juf kreeg haar ook niet zover om ook maar iets te tekenen. (Een paar weken later kon Nienke pas vertellen waarom ze zo moest huilen...als ze zichzelf tekent, lijkt het niet op de spiegel. Over de lat hoog leggen voor jezelf!!) Ook was de juf inderdaad al opgevallen dat Nienke snel gefrustreerd raakt als iets niet gaat zoals ze verwacht. Of wanneer ze denkt dat ze iets niet kan. 

Het was echt een heel fijn gesprek. De juf gaf aan om Nienke ook te observeren en te mee te denken hoe ze haar kon helpen om zekerder te worden.

***

Dit heeft de juf ook echt gedaan. Nienke vond veel rust bij haar in de klas en ze was heel duidelijk, zonder onaardig te zijn. 

Ook heeft Nienke een heel goede vriendin. Dat is al een pak van mijn hart. Ik was heel bang dat ze alleen zou blijven in de klas. Wel vindt ze het erg moeilijk om aan te sluiten bij het spel van anderen, in een groepje. En wil ze eigenlijk alleen haar eigen zin doen. Hierin wordt Nienke ook enorm goed begeleidt door de juf. En ook thuis (bijvoorbeeld bij een speeltuin) proberen wij haar te helpen om dit op een goede manier te doen.

Je ziet dat Nienke het moeilijk vindt, maar het wel probeert. Toch blijft ze erg emotioneel wanneer kinderen niet doen wat ze verwacht. Bijvoorbeeld: Stop, hou op, ik wil het niet... en dan toch doorgaan. Ze weet dan niet wat ze moet doen en raakt overstuur.

***

Werkjes vindt Nienke niet leuk om te doen. Ze is motorisch dan ook niet heel sterk, wat natuurlijk niet stimuleert.

De Cito-toets geeft ook een stress-moment. Het zijn meerkeuze-vragen. De juf zegt: als je het antwoord niet weet of er niet het juiste bij ziet staan, kies er dan maar een. (Ze bedoelde natuurlijk: kies er een die er dan het meest op lijkt, maar dat zei ze niet). Halverwege de Cito-toets is Nienke ineens helemaal overstuur. Ze weet het juiste antwoord niet. Kies er dan naar gewoon 1, zegt de juf. Dit resulteert in nog harder gehuil, omdat ze niet weet welke ze dan moet kiezen. Nienke blokkeert totaal. Gelukkig weet de juf haar te kalmeren en laat haar de vragen, die ze niet weet, overslaan. Dit kan Nienke wel.

Uiteindelijk heeft Nienke, ondanks dit, alleen A1 scores (de hoogste score). Wat iedereen toch ook wel verbaasd. Er lijkt veel langs haar heen te gaan, maar blijkbaar gaat dit dus best wel goed.

Oh ja, stil zitten is een onmogelijke opgave. Altijd beweegt er wel iets. Ze blijft wel keurig op haar plekje, maar het kan zomaar dat ze, in enthousiasme, tegen een ander kindje slaat. Niet echt bevorderlijk met vriendjes maken. Maar ja, dat hoort bij Nienke. Ze probeert het wel, maar al snel moeten de billen weer wiebelen.

***

Aan het eind van groep 1 lijkt Nienke haar plek te hebben gevonden. Uiteraard komt dit ook door een superjuf. Wat hebben we fijn contact met haar gehad en heeft ze veel meegedacht. De therapie is nu ook klaar en we besluiten volgend jaar even niks te doen...ook wel lekker. Ook hebben we goede hoop dat Nienke het gaat redden op een 'gewone' basisschool.