En dan gaat het volledig mis op school..

In de vorige blog lazen jullie al mee dat er geen school was voor Leon. Er was nog 1 school over natuurlijk waar ik over verteld. Er is een hoop gebeurt in deze korte tijd..

Daar gaan we, gesprek bij Youz. Ik adem diep in en uit en we gaan, samen met Jan gelukkig. We weten wat er ongeveer gaat gebeuren. Medicatie moet op de schop want wat hij nu heeft werkt niet naar behoren en blijven ophogen is geen optie als iets toch niet zijn werk doet.

De kinderpsychiater begint: ' tja Leon.. het is een compex jongentje ' ik denk gelijk oh god gaan we weer.. i know i know.. maar zeg me alsjeblieft dat je ons kan helpen..

Hij gaat verder, ik heb overlegd met mijn mede collega's in dit vak omdat ikzelf ook niet precies weet hoe nu verder. Ook zit bij dit gesprek onze vaste begeleidster van Youz. Ze zegt dat we al alles hebben aangepakt wat kon en dat ons bord overvol is met afspraken. Zo hebben we SI ( prikkelverwerkings therapie ) en theraplay ( speltherapie) en nog afspraken met haar waardoor onze week aardig vol zit want dit gaat meestal buiten school uren. 

We gaan aan de medicatie schroeven. We beginne  met het direct stoppen van de methylfenidaat ( adhd Medicatie) omdat dit geen spiegel in zijn bloed heeft opgebouwd want dit is een kortwerkende medicatie. Hierna gaan we pas stoppen met het andere medicijn. Ook vinden ze beide dat ik hulp moet gaan zoeken voor mezelf. Niet bij een praktijkondersteuner maar een psycholoog ook dat gaan we aanpakken. Dit gesprek vond 7 maart plaats.

Jan en ik halen Leon van school die middag en ik vertel de juf dat hij dus morgen zonder medicatie naar school zal komen , dat er volgens de kinderpsychiater geen rebound aanwezig zal zijn en we wel zullen zien hoe het loopt.

De volgende middag ga ik hem ophalen uit school. De juf zegt dat ze nog even met me wilt bellen want het was geen goeie dag. Ik denk oke ja het zal even wennen zijn denk ik. De juf belt om 3 uur en verteld me dat het heel heftig is geweest en dat hij 1 kindje zo hard tegen de muur aan heeft geduwd dat hij een enorme bult op zijn hoofd heeft. Ik schrik hiervan en zeg tegen haar: ' jeetje het arme ventje.. wat erg! '. Ze verteld ook dat hij zo druk was dat hij echt totaal niet is aan te sturen en hij grotendeels 1 op 1 begeleiding nodig had. Einde van het gesprek ben ik wel teleurgesteld maar ze vertelde me ook dat ze keihard gaan vechten voor hem om hem weer op de rit krijgen, dat geeft me ook rust.

Tot ik om 5 uur in de action loop en ik zie dat weer de school belt. Het is de coördinator van de klas en ze heeft een hele andere toon in haar stem.. : ' wat vandaag is gebeurd kan echt niet, ik kan de veiligheid van de andere 11 kinderen niet meer waarborgen door het extreme gedrag van Leon , dus er moet z.s.m een calamiteiten gesprek gepland worden want dit kan zo niet verder'. Ik verstijf en zeg niet veel alleen ja en doe maar..

In de auto barst ik in tranen uit want ik begrijp heus dat dit een geldige reden is om Leon van school te trappen.. en dan? Dan zit hij thuis en hoe moeten we dan verder? Ook ik kan de veiligheid van Milou niet waarborgen thuis en ikzelf zit er zo doorheen dat ik hem nu niet 7 dagen aankan.. de volgende ochtend besluit ik haar een mail te sturen met hoe overstuur ik ben van dit bericht en dat ik het echt erg vind hoe het is gegaan maar dat hun voor extra personeel hadden moeten zorgen als het niet ging of mij hadden moeten bellen toen dit gebeurde. 

Ze belt me terug dat het echt niet zo de bedoeling was en dat hij ook zeker niet van school gestuurd word maar dat er wel echt wat moet gebeuren. Ik kan weer ademen en ik wacht het gesprek af.

Dat gesprek was gisteren.. 15 maart. We zitten met zn alle bij elkaar dus Youz, juf, coördinator,  gedragsdeskundige van school, onze thuishulp van BOBA en stichting mee.. iedereen is het erovereens hoe complex Leon is en dat hij zo vast zit in zijn autisme. Er staan wel 100 laadjes open in zijn hoofdje en hij weet ze niet te sluiten, ook wij niet helaas.. daar moeten we achter zien te komen. 

Leon terug op de rit krijgen staat bovenaan. De coördinator verteld dat ze voor nu Leon niet op een vervolgonderwijsplek zien vanwege dit gedrag. Hij leert niks meer omdat hij zo vol zit. Iedereen praat hierin mee dat we er voor moeten zorgen dat het eerst beter gaat met hem. School is definitief van de baan. We gaan dus nu opzoek naar een zorgplek voor Leon.. betekent dat hij of terug gaat naar het KDC of naar een zorgboederij of een ABA huis ( google het ff ). Ik loop weg na dit gesprek ergens opgelucht maar tegelijkertijd terneergeslagen.. waarom?

Ik hoopte dat hij wel naar onderwijs kon en dat was ook het advies. Er moet niet pas op de plaats gemaakt worden maar we gaan een hele grote stap terug ipv voorruit. Dat wil niemand voor zijn kindje toch?! Er komen hier vast reacties op als van: wat egoïstisch van je, en je kind komt toch op de eerste plek bla bla bla, ja uiteraard! En als je nou denkt dat ik niet wil dat hij gelukkig is en weer op de rit komt heb je het mooi mis. Ik wil niets liever dan dat, al had ik gehoopt dat hij die rust zou vinden op een passende onderwijsplek. Helaas moet ik zit beeld nu loslaten en gaan we knokken voor de beste zorgplek voor Leon die er is! Hopelijk ook 1 waar nog iets met onderwijs wordt gedaan want mijn kleine kanjer heeft bewezen dat hij dat stukje ook zeker in zich heeft al zit nu zijn autisme teveel in de weg ik weet zeker dat over een tijd ( wie weet wel over 2 a 3 jaar ) hij wel naar een onderwijsplek kan, of niet ook goed dat zien we dan wel ❤

Willen jullie eens praten over jou kindje met problematiek, autisme, adhd, noem maar op, DM me dan zeker ik sta altijd open voor een gesprekje of luisterend oor ❤