En daar was de storm!

Wat een week. Zoveel indrukken voor mijn kleine grote meisje. Maandag hadden wij lekker een rustig dagje. Allemaal vrij, niets op de planning. Heerlijk om de week zo te starten. 

Dinsdag ochtend moesten wij ineens een wekker zetten. Novi ging namelijk wennen op school. Om 08.40 werd zij verwacht, en aangezien zij niet echt een turbostand heeft in de ochtend hadden wij de wekker om 07.15 uur. Even wakker worden, aankleden, broodje eten, en hoppa naar school! Ze had er zoveel zin in! Daarna een race tegen de klok; ik moest naar de fysio, Mikki naar de gastouder, ik had online een teamvergadering en daarna nog online les. Novi moest om 12.15 uur opgehaald worden op school, en Elbert daarna een avonddienst werken. Gelukkig konden wij bij mijn schoonzusje aanschuiven voor een heerlijk bordje boerenkool. Meiden daarna naar bed en ik nog gauw wat aangerommeld in huis.

Woensdag weer de wekker om 07.15 uur. Dit keer voor Novi haar laatste dag op de peuterschool. Ze mocht poffertjes trakteren en haar nieuwe klas aan de peuters laten zien. Glunderend haalde ik haar op bij de peuters, al was ze een beetje teleurgesteld dat papa haar niet op kwam halen. 

Donderdag wederom de wekker om 07.15 uur. Dit begint zijn tol te eisen van Mikki, die normaal tot 08.30 slaapt. Novi ging die dag voor het eerst een hele dag naar school en was keurig om 08.40 bij de juf op het plein. Mikki naar de gastouder gebracht, en zelf aan de studie. Om 14.15 Novi opgehaald, waarbij ze onderweg in de auto verteld dat ze het leuk gehad heeft, maar dat ze met niemand mee mocht spelen. Mijn moederhart breekt. Ik vraag haar of ze hulp gezocht heeft bij de juf, waarop ze antwoord dat de juf had gezegd dat ze de andere kindjes moest vragen om mee te doen, maar dat het toen nog niet mocht en ze alleen gespeeld heeft. In het ouderportaal zie ik een foto voorbij komen van blije kindjes die in de sneeuw spelen, met op de achtergrond een klein meisje dat alleen op een bankje zit. Mijn kleine meisje. Mijn hart huilt. Wat een verschrikkelijk gevoel als je als moeder te horen krijgt dat je meisje zich alleen gevoeld heeft op haar eerste dag. Ik besluit om het even te laten en maandag eens aan de juf te vragen. Tegen Novi zeg ik dat ze nieuw is in de klas en de andere kindjes uiteraard nog moeten ervaren hoe leuk zij is! Thuis is ze het al snel kwijt, en komen er een vriendje en vriendinnetje spelen waar ze de grootste lol mee heeft. Ze mochten niet op zolder spelen omdat ik daar Novi haar verjaardagscadeautjes ingepakt had staan. Je raadt het al, stiekem waren ze naar boven gesneakt en de kleinste van het stel was vast begonnen met uitpakken! Toen de kids weer vertrokken waren, en mijn meiden op bed lagen de woonkamer versierd en cadeautjes klaar gezet!

Vrijdag is Novi al om 06.45 uur wakker! “Gaan we naar beneden mama?!” Hoera, vandaag is ze jarig! Beneden hebben we voor haar gezongen en heeft ze van ons een poppenhuis gekregen. Ik krijg een dikke kus en twee armpjes stevig om mijn nek wanneer ze verteld hoe blij ze ermee is. Papa zet hem gauw in elkaar en daarna verdwijnt ze achter het poppenhuis, in haar fantasiewereld! Einde van de middag worden de dames opgehaald door mijn ouders, omdat Elbert en ik het weekend beide moeten werken. Bij opa en oma is het huis ook versierd en krijgt ze nog taart en cadeautjes.

Zaterdag voor mij een rustige dag. Ik heb een ochtenddienst van 07.15-15.00, haal daarna mijn bestelling op bij action, en rommel lekker wat in huis.

Zondag wederom een ochtenddienst, waarna ik direct door rij naar mijn ouders om de meiden op te halen. Met een gevulde auto rij ik nog even langs de andere opa en oma, waar een bordje eten klaar staat. Novi wordt wederom nog even in het zonnetje gezet, en dan is het tijd om naar Veenendaal terug te rijden. Zowel Novi als Mikki vallen in slaap. Thuis nog even wat drinken en Novi wil nog even kleuren. Wanneer Mikki de stift pakt die zij graag wilt slaan haar stoppen even door. Ze wordt zo boos en begint haar kleine zusje te slaan. Ik ruim de kleurspullen op en ga naar boven. Novi krijgt een enorme woedeaanval en schreeuwt, huilt en bonkt op de deur. Ik laat haar even razen en breng ondertussen Mikki naar bed. Wanneer ik bij Novi kom, klimt ze op mijn schoot op haar bed en hou ik haar stevig vast. Samen huilen we even en ik kan niet stoppen met knuffelen. Wanneer ik alle spanning uit haar lijfje voel trekken, doen we haar pyjama aan en klimt ze onder haar dekens. Samen spreken we de week nog even door, waarop ze met een kleine glimlach zegt: “Soms weet ik het even niet meer mama..”  

Het is oké meisje. Groot worden gaat niet vanzelf. Mama is er voor je, ook als het even moeilijk is!