10 maanden geleden
Eindelijk kon ik genieten van het moederschap
Er was rust in ons gezin. Abrupt werd het wéér van ons afgenomen.
De rust vond ons gezin en ik begon stukje bij beetje te genieten van het moederschap. Ik kon eindelijk 'ademen' en was niet meer bang om de deur uit te gaan met een huilbaby. Ik kon S lezen en schrijven en wist waar haar behoeftes lagen. Als ze begon met huilen, was het niet meer uren zoeken om ons meisje rustig te krijgen. Ze had haar momentjes nog wel maar dit was vele malen minder dan hoe het was.
S werd een ondeugend, tevreden meisje! Ze ging lekker op onderzoek uit en begon de wereld te ontdekkend, niks was meer veilig. Wat was dat genieten zeg. Zelf kon ik alles een beetje loslaten, maar bleef wel waakzaam. De afgelopen jaren hadden immers laten zien dat we niet ontspannen achterover konden leunen.
Ze was nog erg kwetsbaar door haar vroeggeboorte en was nog steeds regelmatig ziek. Wat me opviel, was dat ze altijd een hoge temperatuur had, 37,8 of zelfs hoger. De huisarts gaf aan dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Kinderen hebben vaak wisselende temperaturen; de ene pakt elk virusje en de ander weer niet. Toch kwam ik steeds thuis met een onderbuikgevoel. Daar begon het eigenlijk; ik had dit gevoel niet moeten negeren. Mijn gevoel heeft me nog nooit in de steek gelaten, maar wat moet je als je elke keer hoort dat het niets is?
Tot de koorts dagen lang boven de 40 graden bleef. Het voelde totaal niet goed. In anderhalf week ben ik 3x bij de huisarts geweest te zijn en 2 keer bij de hap, veranderde de situatie abrupt.
Het was zondag middag en ik had een doodziek kind in mijn armen. Plotseling zag ik allemaal rare vlekken op haar benen. Ik stuur een vriendin een foto, of ze het herkent. Waarop zei antwoord dat ik de hap moet bellen. Ik belde meteen de had, toen ik de assistente aan de lijn kreeg. Viel S weg in mijn armen, ik raakte totaal in paniek.
Mijn partner was op dat moment niet thuis, ik wist niet wat ik moest doen. De assistente probeerde mij gerust te stellen, en stelde allemaal vragen. Ze kwam bij maar was totaal haar zelf niet, heel afwezig. De assistente wilde dat ik meteen naar de hap kwam, het ziekenhuis is max 15 min rijden. Mocht de situatie verslechteren was het advies 112 te bellen. Als een idioot sprong ik de auto in, ik was de straat nog niet uit toen ze weer weg viel. In totale paniek schud ik schreeuwend de maxicosi heen en weer, ik bleef tegelijkertijd doorrijden. Onderweg naar het ziekenhuis bel ik 112..
Ons hele verhaal lezen? Kijk op mijn pagina en volg voor het vervolg 🤍
