Eindelijk de tweede

Zola’s in mijn vorige blog te lezen was had ik in 2015 een miskraam gehad, na er 3 niet meer opgehoopt te hebben is t toch gelukt eind 2017 leak ik er achter zwanger te zijn . Heel welkom maar totaal niet meer opgerekend en gaf het me een heel dubbel gevoel. Waarom het mij een dubbel gevoel gaf is omdat mijn Vader op dat moment heel ziek was en het allemaal nog erg on zeker was of hij het zou overleven.

Mijn zwangerschap ging perfect nergens last van met mijn Vader ging het daarin tegen steeds slechter nadat de chemo niet meer aansloeg Haden ze hem nog max 3 Maanden gegeven.

Het was inmiddels eind mei 2018 mijn Vader kon niet meer praten en ook eten en drinken ging niet meer. Hij viel af en van die grote sterke beer was niks meer over.

Ik vond het heel moeilijk om hem zo te zijn lijden. En vond het dus ook heel moeilijk om nog te genieten van mijn zwangerschap.

Juni 2018 bijna38weken. In goed overleg met mijn gynecoloog Ben ik ingeleid zo dat Jin Vader zijn 2e kleinzoon nog beetle bewust kon mee maken. 28 juni 2018 is mijn 2e zoon geboren a de kraam week hebben we een kleine fotoshoot gedaan met mijn kinderen en mijn vader zo dierbaar mijn Vader probeerde enigsinds te lachen op de fotos maar ook dit ging bijna niet meer.

Augustus 2018

14augustus werd ik gebeld door mijn moeder dat het niet Lang meer zou duren voordat mijn Vader zou komen te overlijden dus Ben ik die dag even op visite geweest geknuffeld en nog meer fotos gemaakt.

18augustus 2018 werd ik snachts wakker omdat mijn kleine man heel onrustig was tussen 2u en half 3 ( normaal sliep hij door ) na half 3 sliep hij weer rustig verder mijn moeder belde die zelfde nacht om iets over half 3 dat mijn vader overleden was ik mijn vriend wakker gemaakt en met de taxi naar mijn moeder gegaan once kinderen waren thuis gebleven samen met mijn partner.

En daar lag mijn vader vredig in het bed wat in de woonkamer stond.

Niet veel later kwam de uitvaart dienst en kleden mijn vader beetje aan en namen hem mee 

De dagen erna hebben mijn moeder en ik geleefd in een waas samen Muziek uitgezocht de bloemen en alles geregeld zodat we hem een waardig en mooi afscheid konden geven in de tussen tijd kon ik weinig hebben en kon ik niet tegen het gehuil van mijn jongste ‘tis dat iedereen om me heen het begreep en me er doorheen geloosd hebben. Nu bijna 2 jaar later begin ik het pas beetje een plekje te geven.

Maar kan nog steeds om de stomste dingen huilen Ben nog totaal mezelf niet.